İstanbul ve genç olmanın mutluluğu

İnsan yirmili yaşlardaki gençlik günlerine dönüp o zamanlardaki gibi hissedebilir mi? 

İşi, sorumlulukları, zorunlulukları bir kenara bırakıp o günlerin ruhunu yakalayabilir mi? 

İstenirse oluyormuş. 

* 

On beş kişilik bir grup AŞTİ de buluşup otobüsün ön sıralarındaki koltuklara yerleştik. 

Yolculuk başladığında, bizi olgunlaştıran yıllarımızı ardımızda bırakarak yirmili yaşlarımızın heyecanlarına geri döndük. Arka sıralardaki yolcuların şaşkın bakışları altında yerinde duramama, çenemizi tutamama durumlarını yaşamaya başladık. Saçı başı ağarmış adamlar, yılların etkisini azda olsa belli eden biz kadınlar kısık sesle olsa da sohbetimizi ve neşemizi engelleyemedik. 

Evet biraz ayıp ettik. 

Arkadaki yolcular teyze ve amca oldular bizde gittikçe küçülerek neşeli yaramaz çocuklar oluverdik. Bakışlardan, yaptığımız yaramazlıkları anlıyor susuyorduk ama biraz sonra bizi İstanbul’da bekleyen gruptan gelen telefon üzerine tekrar mani dönem hallerine geri dönüyorduk. 

* 

Nihayet İstanbul ve kucaklaşmalar… 

Haydarpaşa garında deniz ve martılarla da özlem giderdikten sonra akşam yemeği için hazırdık. Farklı yerlere savrulduktan sonra geçen yılların sayısına kadehlerimizi kaldırdıktan sonra hiç zorlanmadan yirmili yaşlarımıza dönüverdik , üstelik bu sefer martılar da eşlik etti bize. 

* 

Yılların yüzümüze, bedenimize yaptığı değişimleri bir kenara bırakırsak aynıydık.Sessizlerimiz, komiklerimiz, uçuklarımız, konuşkanlarımızla bir aradaydık. 

Ne mesleki kaygılar içindeydik ne de anlaşılma sıkıntısındaydık, ağız dolusu güldük konuştuk, gelecek yıla ilişkin planlarımızı yaptık ve zamanı su gibi harcadık. 

* 

Geçmişe özlem miydi bizi bir araya getiren yoksa modern yaşamın, hırsların, kuralların etkilediği ilişkilerde yaşadığımız tatminsizlik miydi birbirimizi özlemle kucaklamamız? 

Nedenini önemsemedim ve İstanbul’un büyülü atmosferinde tekrar genç kız oluverdim. 

* 

Haziran 2011 / Kurşun