İşte, gülümse...

İsfahandan gelen

ıssız ve mavi bir çiniyim,

yüzyıllık terle yoğrulmamdır

o derince gülümsemem

biraz da ondan korkarım,

barbarlarımın

yüzümü çatlatmasından.


Hışırlarımı 

çaldırdım 

onlara,

ne üçkorum

ne levziğim

ne beğniğim yok artık,

dokuz iğneli dekkakeler de

yanağımda bir işaret unutup

aldı duvara asılı makul alın yazımı,

siyahlara bürünmüş ihanetle

çaresiz gurbetlere satılmış

silinip kazınmış yalnız bir yüz

gizemini yitirmiş

kırgın bir medkukeyim artık.


Yüzünü değiştiren,

firuze yüklü o kente giden

hatalı bir yolum ,

şahinin giysilerini çalan

bir kekliğim belki de

acı rüzgar dallarımı sallarken

iki kırlangıcın kanadını saklayan

yaşlı bir köknarım şimdi,

halbu ki hiç böyle olsun istememiştim

hiç kimseler de yoktu

terkedilmiş yazıyken kenarlarımda,

kırgınsam da efsunlu aynalarıma

işte, gülümserim gökyüzüme doğru.