İşte halimiz

Son dönemlerde, her dem tecavüz vakalarını izliyoruz.
Olmadık sapkınlıklar, toplumun gündemine oturmuş durumda.
İnternet’ten gazetelere göz atıyorum.
Ve yine parçalanmış bir kız çocuğu cesedi.
Çöpte bulunmuş.
“Üzmez” vakası zaten başlı başına bir gündem maddesi haline geldi.
Ve utancımızın resmi oldu.
Doğrusu, bu gidişatın pek de öyle hayra alamet olmadığı kanısındayım.

Tecavüz kelimesini son dönemlerde o denli çok işitir hale geldik ki.
Hemen hemen her gün mutlaka bir tecavüz vakasını okuyoruz.
Hatta kimi günler birkaç tecavüz vakası yansıyor gazetelere.
Geçen gün bir ensest hadisesi yaşanmıştı.
Ve kendisine tacizde bulunan babasını, genç kız şikâyet etmişti.
Baba denen canavar, boğazını keserek kızı öldürmüştü.

Din emri kisvesi altına sığınarak, henüz çocuk yaştaki kızlara göz koyan sapkınlar, her dönem bu topraklarda var oldu.
Yani “Üzmez” vakası kamuoyuna yansıyan kısmı.
Şahsiyet, sonuçta İslamcı araştırmacı bir yazar ya!

Aslında garipsiyoruz olanları.
Kimi zamanda “garipsemek ne denli doğru” diye düşünüyorum.

Milliyet Blog sitesine 2007 yılının Ağustos ayında girdim.
Yazılar yazdım.
Yorumlar yazdım.
Yorumlara cevaplar verdim.
Zamanla siteyi daha yakından tanımaya başladım.
Aylarca hiç bakmadığım linkleri oldu.
En linklerine hiç bakmamıştım bile.
Yazımı yazıyordum.
Yayına veriyordum.
Yayına çıkıyordu.
Ana sayfada görünüyordu yazılarım.
Sonra sırasını savıyordu.

Geçtiğimiz aylarda en çok okunan bloglara bakmaya başladım.
İstisnasız bir gerçek ortadaydı.
En çok okunan bloglar, başlığında “porno” kelimesi olanlardı.
Adeta en çok okunan bloglar linkini parsellemişlerdi.
Ne zaman oraya tıklasam, hemen hemen aynı başlıkları taşıyan bloglar istisnasız bir şekilde yerlerini almışlardı.
Arada bir, aralarına istisna bloglar giriyor olsada, o yerin asli sahipleri hep başlığına “porno” kelimesini koyanlar oldu.
İkinci sırayı ise “futbol” blogları aldı.

Aslında bu durum bile genel bir toplumsal panoramayı anlamak için yeterli bir donedir.Kaldı ki en “porno” sitelerin tıklandığı ülke ünvanımızın olduğunu da unutmayalım.

Sonuç olarak işte böyle bir duruma doğru evirilmişiz.
Üzüntü içerisinde olmayalım da ne olalım?