İşte o an

Bizim bebenin yengesi gelmiş. Hani şu mahallemizin bebesi… Hani anne ve babası psikolojik sağır ve… 

 

Hani çocuk gecenin 10’nunda ‘Anne! Anne!’ diye bağırıyor da bütün mahalle annelerinin ‘efendim çocum evladım’ diyesi geliyor da sevgili pek muhterem eli öpülesi annesi yine de ses vermiyor da hani evin babası da bebeye hışımla, ‘NE VAR OĞLUM!’ diye gürlüyor da hani mahallemizin bebesi de, ‘kapıyı açın!’ dediğinde babadan çıkan cevher ‘evde napacan!’ şeklinde ya hani…

 

Ahan da o bebenin yengesi mahallemizi şereflendirmiş… O da psikolojik sağır… Üzüldüm tabii. Çocuk yengeye de sesini duyuramıyor. Bir saat YENGE! YENGE! diye üstünü başını paraladıktan sonra yengemizden mahalleye yansıyan ses, ‘HIIIIIIII!’ şeklinde…

 

‘İşte o an bir fırtına kopar/sanki yer yerinden oynar/hoyrat bir rüzgar eserken/sallanan gemi misali/sallanır durur içimde dünya…’

 

İşte yine ‘onyüzbinmilyoncuk baloncuk yuttum…’

 

Ondan sonra da annem, ‘dağlarla davan var’ diyor… Nasıl olmasın ki…

 

O değil de;

 

İyi bayramlar.