İşte tek gerçek bu!

Her görüntünün her sesin içi bomboş. Konuşmaların anlamı yok. Sesler mekanik. Baktığım her yüz acı uyandırıyor yüreğimde. Gözlerim odaklanıyor bakışlarına, ifadeleri yakalamaya çalışıyor. Dudaklar kımıldıyor. Anlatılanları yakalamaya gücüm yok. Kulaklarım duymaz olmuş. Baktıkça yüzlerine ruhlarının başlarının üzerinde yoğunlaştığını ve bedeni bırakıp uçup gittiklerini düşünmeden edemiyorum. Anında yere düşüyor ruhu onu terk etmiş beden. Suyu çekilmiş bir limon kadar ekşi geride kalan hareketsizlik.

İnsanlar… Ne için bu koşuşturma, çabalama, uğraş. Dolap beygiri gibi dönüp dolaşıp üzerimize biçilmiş hayat içinde bir şeyler yaptığımızı, başardığımızı, sevindiğimizi, üzüldüğümüzü sanıyoruz ya… Hepsi kocaman bir boşluk.

Topu topu iki metre kefen. Geriye kalan bu işte. Bir de keşkeler…Acabalar… Olmasaydılar… En çok da akla geldikçe yeni üzüntü ataklarına, göz yaşlarına neden olan hatıralar. Artık onun olmadığı fikrinin gelip oturması yüreğinizin üzerine. Nefes alışınızı engellemesi. Yaşama tutunmaya çalışan elinizi uzanıp tutmaması ve yediğiniz yemekten, seyrettiğiniz diziden, konuşulan anlamsız her cümleden, oturmanızdan, kalkmanızdan, uyumanızdan hatta ve hatta nefes almanızdan bile suçlu hissetmenizi sağlayan duygu yoğunluğu.Kendinizi toplamanız zor her şey bu kadar anlamsızken. Koşuşturmaca ama nereye kadar.

Hayatınızın şalterlerinin ineceği günü beklemek. Her yer karanlık. Göz yaşı. Yedisi, kırkı, elli ikisi. Hadi tutun hayata tutunabilirsen. Ve bilmek hiçbir şey olmamış gibi unutulacağını ve hayatın akıp gideceğini. Bu akışa dahil olacak oğlunu, kızını, düğünleri, bayramları, seyranları, doğumları ve ölümleri. Ölümleri… İşte tek gerçek bu! İnsanın yaşamının içine demir atan soğuk yüzü ölümün.

27.11.2010