İstemesen de geçer

Hala boşluktayım diyor ve bende normal olduğunu söylüyorum sürekli. Avutmak için değil, gerçekten normal olduğu için. Uzun süre bir hayatı paylaşmak ümidiyle süre gelen bir ilişki bir anda hiçbir şey olmamış gibi bitiyor. Sebep mutlaka var da, tatmin edici değil. Avutmuyor. “Durup durup aynı şeyleri anlatıp senide sıkmak istemiyorum ama…” diye devam ediyor cümleleri. Sıkılmıyorum çünkü ne hissettiğini anlayabiliyorum.


Zaman zaman nedensiz sevinçler, sebepsiz hüzünler. Bazen kocaman öfkeler, bazen güzel yaşanmışlıklara minnetler. Bu hep böyledir zaten. Alışma süreçleri sancılıdır ayrılık istemeyenler için. Ama kimse fikir sormaz giderken. Birkaç nedeni vardır, gaddarca sıralar karşında durup ve gider. Kadın ya da erkek hiç fark etmez. Biten her ilişki iki kişiliktir zaten. Kalana her zaman soru işaretleri bırakır gidenler. Onlar için hep nedensizdir bu terk edilişler.


Bir zaman sonra ilk sızıyı hissetmediğini fark edersin, bir zaman sonra ise kendine acıdığını görürsün. Tam bitti dersin başa sarar bazen özlemlerin. Sen bitti deyince bitmez ki, yavaş yavaş tükenir hayallerin. Her hayalinin arkasından, unutup yeni bir şeyler eklemeye çalışsan da içinden gelmez. Tükenmişliklerin vardır çünkü. Kırılmışsındır bir kere hem de hiç beklemediğin bir şekilde. Aylar geçer, yıllar geçer derken zaman seni içinde bulunduğun durumdan çok başka yerlere taşır. Yaşadıklarının adı tecrübe olur, yaşayacaklarının ki kader.


Bazen günlerce aklına gelmediğini fark edersin. El olursun çok sevdiğinle. Ama alışırsın hayatın sürekliliğine. İnsana taşıyamayacağından fazla keder vermezmiş Allah. Sende taşırsın kederini, yaşarsın acını, tüketirsin bir şekilde. Kim olduğun önemli değildir. Roller her zaman değişir. Kendi kalbin nasıl kırıksa, sende neden olursun başka kalplerin kırılmasına. Farkında olarak yada olmayarak. Böyle işlemiyor mu bu düzen? İncinmişsindir ve incitmişsindir muhakkak.


Geçmez diye üzülme. İstemesen de geçecek. İnsanız ve arsızız işte.