İşten ayrılmak

İşten ayrılmak ne kadar zor bişey. Kendi kararlarını veren bir birey bile olsanız işten ayrılmak çok zor bir karar. Eşiniz ne kadar anlayışlı olursa olsun anlamıyor. Hele ebeynlerinize bunu anlatmak çok daha zor. Bi de zamanında fabrikada çalışmamış bir anneniz babanız varsa durumu anlamaları imkansız.

Söylenen ilk söz "başka bir iş bul da öyle ayrıl". E tamam mantıklı olan da bu belki ama, işyerine gömüldükçe gömülmek diye de bişey var. Sorumluluk sahibi biriyseniz, size verilen ya da verilecek eğitimler, sizin üzerinize kurulan ya da kurulacak projeler sizi devamlı rahatsız eder.

ikincisi "işten ayrılacak kadar büyük ne sorunun var ki". Evet işten ayrılmayı gerektirebilecek kadar (en azından sizin için) büyük bir sorun olmayabilir, ama insanın yaşamının büyük bir kısmını neredeyse yarısını geçirdiği -malum işe gitmek için servise sabah 7.00 de biniyor, akşam servisten akşam 19.00 da iniyouz - bir yerde mutsuz olması yeteri kadar büyük bir sebep midir acaba?

Üçüncüsü "ya zaten heryer aynı". Evet doğru heryer hemen hemen birbirinin aynı çünkü zihniyetler, düşünceler istekler birbirinin aynı. Ne yapacağız o zaman. Heryeri değiştirmemiz mümkün değil. O zaman o aynı heryere gitmeyeceğiz, farklı olan yerler kuracağız, oluşturacağız.

Kısacası işten ayrılmak işe girmek kadar zor. Psikolojik baskı büyük. Çekip gitmeyi kimbilir ne kadar çok kişi istiyodur, ama çocuk, eş, anne, baba, arkadaşlar hepsi birer baskı unsuru, hepsi birer esaret demiri.

Ne yapmalı ki ?