İsterdim ki

Gece o buhrani çöküntüsünü atsın

Her gün ki davetkar zamanlarında

Alsın üzerinden elemin coşturduğu aşıkları

Heyecan katıklı sevgi varlıklı bir çanak katsın

Bak gündüz nasıl parıldar

Değirmen misali çevirir insanları tan ağaranda

Herkes oyunun taşları gibi önceden belirli uçar yerlerine

İşçi eliyle çevirmez makineyi teri olmadan katkısı

Marabası dertli tüttürmez cigarayı

Delikanlısı dolanmaz sersefil serseri

Genci, kızı korkarak atmazdı kendini içeri

Çocuklar sevgiyle tutmuşken bölmezdi oyunları

Oyun taşlarının yerlerinden uçma vakti geldiği tan karasında

Gönül isterdi ki aydınlıkların tavında

Güzelliklerin bağında

Hemde adaletin damında

Bir kuş misali

Hep iyilikler tavında bir resim emsali

Yok olsun gece kendi karanlığında

Gönül isterdi ki ışıldayan demir kalıbında

Kalem tutsun tüm insanlar

Varolsun ağzıyla binlerce kuş tutanlar

Eğlensin çocuklar sarılsın aşıklar

Kin tutmasın tüm birbirine kin tutanlar

Haklı alsın yolunu haksız tutsun başını

Herkes beraberce elele açsın güzellik yolun duvağını

Gönül isterdi ki yeni doğan bebek misali

Aklık bezensin tüm yüreklere

Ağız benzeri hep birden dillensin kalpler

Aynı güzelliği haykırsın beyinler

Varolabildiğince düzelsin engebeler

Keşke savaşsız söylenebilseydi tüm düşünceler

Ne fakirlik kavramı olsaydı ezdiren

Nede zenginlik kavramı doğsaydı yoksulluğu bezdiren

Sadece eşitlik olsaydı herkesi tek bir dilde seslendiren

Gönül isterdi ki gece gündüzün sabunuyla yıkansın

İsterdim ki aydınlık karanlık üzerinde şahlansın...