İsti'fa

Türkçemize,  arapçadan gelen bir sözcük, Türk Dil Kurumu’na göre “Kendi isteğiyle işten veya bir hizmetten ayrılma” anlamına geliyormuş. Bilmiyordum, kelimenin Arpça kökü “afv” dan geliyor. “Afv” ise Ferit Devellioğlu’nda; “1) suçunu bağışlama 2) özür dileme 3) birini vazifesinden uzaklaştırma” olarak karşılık buluyor (Osmanlıca-Türkçe Ansiklopedik Lügat, Ankara,1970). Bu karşılığa bağlı olarak Mustafa Nihat Özön’de “isti’fa” sözcüğünün karşılığı: [Afv’den] 1) Bağış isteme 2) Bir işten isteğiyle çekilme olarak yer alıyor (Osmanlıca Türkçe Sözlük, İstanbul,1959). Hukuki teamüllerde ve uygulamada istifa; tek taraflı bir irade beyanı ve karşı tarafa ulaşması ile hüküm ve sonuç doğuran bir eylem olarak kaydedilmektedir. Ancak sözcüğün kökü itibariyle isti’fa nın işlenen bir suç nedeniyle suçlunun af dilemesi ve/veya karşı tarafça affedilmesine dayalı bir anlamı olduğu anlaşılmaktadır.

Bütün bu etimolojik çabalamadan sonra ezcümle; “her şey ortada” ise afv edilme umuduyla afv dileme insanı yüceltir diye düşünüyorum.