İstikâmet : Özgürlük

Güzel bir cumartesi sabahına uyandık. İçimiz umut dolu, dilimizde özgürlük türküleri. Çarçabuk kahvaltı ettik, en rahat giysilerimizi giyip, kendimizi sokaklara attık.

Hava mis. Günlerdir kavuran, bunaltan sıcaktan eser yok. O bile bize yardım ediyor sanki.

Kalbimiz pır pır, gözlerimizde uzun süredir izine rastlanmayan ışık huzmeleri. Onca zamandır üzerimize çöken karanlığa, güneş doğuyor sanki.

Adımlarımız kalplerimiz gibi, küçük küçük atılıyor önce, biraz ürkek, biraz telaşlı. Gözlerimiz “bir tek ben miyim?” endişesinin kuruntularıyla başkalarını da arıyor etrafta. Kulaklarımız duyuyor sonra, benzer ürkek adımların atılışını.

Yollar kesişince ritimleri birbirine değen kalpler gülüyor önce, sonra dudaklar ve gözler eşlik ediyor umut çığlıklarına.

Çoğaldıkça, adımlar daha bir sağlam atılıyor, daha sakin, daha kararlı ilerliyor, sabah erkenden yola çıkanlar.

Yürüyoruz. İstikâmet : Özgürlük.

Dilimizde aynı türkü, kamburlaşan omurgaların gittikçe dikleştiğine tanık oluyorum. El ele verdikçe, buruşuk tenlerin gerginleşmesine de. Yaşlılık, gençliğe geri dönüşürken, yüreklerdeki cesaret de aynı hızla artıyor. Deli kan doluyor damarlara ama taşkınlık yok. Herkes durumun farkında.

Gittikçe kalp ritimlerimiz gibi adımlarımız da aynı atılmaya başlıyor.

Gidiyoruz… Üzerimize ölü toprağı serpilen zamanlardan, çalışkan, cevval, üretken zamanlara gidiyoruz. Düşünmeden, sorgulamadan geçirdiğimiz her anın içinden geçip, akıl, mantık, araştırma anlarına erişiyoruz. Vicdan yoksunu, şiddet düşkünü, sefil yalancılar topluluklarından, vefalı, düşünceli, iyi niyetli, ince ruhların kardeşliğine göçüyoruz.

Biz, insanlığın en uzak diyarlarına atılanlar, bile isteye, kendi isteğimiz ve irademizle; insan olmaya gidiyoruz.

Çimen Erengezgin

08.07.2017