İsyan öncesi sessizlik

Yanımdayken çok uzağımdasın. Uzağımdayken de çok yakınımda gibi... Uzaktan baktığımda tamamen bana aitmişsin gibi geliyor. Yanıma yaklaştığında çok fazla yakıyorsun canımı. Bulamıyorum ortasını.

Seninle olmak zor çünkü kendi benliğinden ödün vermiyorsun hiç. Sendeki bencilliği görmüyorsun.

Seninle olamamak da çok zor. Çünkü sen tanıdığım diğer adamlara hiç benzemiyorsun. Benzemeyeceksin de...

Düşünüyorum da bana kattığın pek bir şey yok. Seninle birlikte yitirdiklerim var benim aslında. Dostluklarım var, zamanlarım, sözlerim var... Gözyaşlarım var. Üstelik kalbimi altüst etmişliğin var. Bana kattığın tek şey "sen"sin. Aslında benim bu yitirmelerime göz yumma sebebim sadece "seni" kazanabilmekti. Olmadı. Şimdi ne sen varsın, ne de diğerleri...

Her şeyi baştan. Taa en başından yazmam gerekicek şimdi.

Yeni bir hayat , yeni bir serüven ve zamanı geldiğinde yeni bir aşk yazmam gerekecek... Tabi önce; kalbime yeniden sevebileceği gerçeğini öğretmem lazım.