İtiraf ediyorum.

Teknoloji ışık hızıyla ilerliyor. Hatta öyle ki; takip etmekte zorlanıyoruz. Ama diğer yandan da en son çıkan telefon, tablet hangisiyse koşturap alıyoruz.. Her şeye yetişeyim derken hiç bir şey yaşayamadığımızn farkında mısınız.
Toplum olarak öyle bir haldeyiz ki, ne kimse yaşantısından memnun, ne aşkından, ne evinden ne de çevresinden. 
İtiraf yazıları ...
Bıktıran bir koşuşturma var etrafımızda. Her yer ve herkes koşuşturuyor. Balkonda çocuğunu bekleyen anne koşuşturuyor. Durakta otobüs bekleyen insanlar koşuşturuyor. Tıkanmış trafikte ve maaş kuyruklarında koşuşturuyor. Hiçbir şeyin tadını ağızda bırakmayan bir koşuşturma, uzun, huzurlu, sohbetli yürüyüşler bitti artık. Uzun oturmalar, bitemeyen sohbetler son buldu. Yaşamak için koşuşturmuyoruz, koşuşturmak için yaşıyoruz artık. Kekremsi tatlara alışamadan, peşi sıra ağzımıza tıkılan şerbetli tatlarla haşır neşir olurken buluyoruz kendimizi. Her şeyi tadıyoruz ama hiçbir şeyden zevk almıyoruz. Sadece tadıyoruz. tadıyoruz ve biliyoruz. Ama o bilginin ne işe yaradığını bilmiyoruz. Her şeyden biraz biraz tıkılıyor ağzımıza. Ağzımıza tıkılmasa aklımızda kalacak şeylerin hepsinin tadına bakıyoruz. Bedenimiz doysa gözümüzde açlık bitmiyor. Her şeyin tadını bilip ama tadını çıkaramamak gibi dehşetli bir yalnızlık içinde koşturuyoruz.