IV

Ben kırıldım

Ben kırıldıkça sesim kırıldı sevgilim

Bu yüzden kendimi görmedim bir dev aynasında, çukurları açarken gözlerin

Aklımda

Sokakları yürüdüm, çıkıp gitti insanlar, evler kaldı bir tek

Aynalarda ne kalmışsa döküldü yüzüme, avucumu yaktı yağmurlar

Bir kâğıda karalanmış gibi mevsimlerden söküp attım renkleri

Ben kırıldım

Ben kırıldıkça düştü yüzüm aynalardan

Gittin!

Arkadaşlarıma döndüm sevgili

Eşyaları sevdim, plastik çiçekleri kokladım, gölgelerden yüzler yarattım kendime

Kırılmış saatleri onardım tekrar, yeniden şarkılar söyledim, lambaları yaktım gecenin

Yorgunum sevgili

Bilmediğim şimdi bildiğim bir yorgunluk bu

Herhangi bir günün herhangi bir anında geri tepti bütün unutmuşluklarım

Unutmuş-luk-lar-ım, unutmuş gibi yaptıklarım

Korktum, usulca adını andım kutsal bir kelimeye sığınır gibi

Sağanak gibi anlamsızlık… Bulduğum bütün bahaneler beş para etmedi

Aynalara koştum

Sana benzeyen çehreler gördüm, yüzüm yüzüme değdiğinde paramparça dağıldım

Bir çuval gibi yığıldım içime

Yorgunum sevgili

Kırıldım gittiğim bütün kentlerde

Kırıldım unutmuşluğum içinde

Behram Onur