İyi ki varsınız!

Koltuğa şöyle bir rahat, doldura doldura oturur gibi oturup yerleşmek istiyorum şu Milliyet Blog sayfama. Fakat ne yazık ki; her an kalkmaya ya da kaçmaya hazır, koltuğun kenarına ilişmiş hissediyorum kendimi.

Motivasyon eksikliği anlayacağınız! Desteğinize ihtiyacım var. Sağ olun buna, en başta yazılarımı okuyarak zaten katkı koyuyorsunuz. Fakat sanırım nicelik olarak sayılara takılıp karamsarlık yaşıyorum. Daha fazla kişi tarafından okunmak, daha fazla yorum almak gibi takıntılarım oluşuyor zaman zaman. Bu konuda kendimi yine zaman zaman şöyle kandırıyorum; “ Sen emekli bir öğretmensin. Bu gün layıkıyla çalışabilseydin ancak topu topu bir sınıf öğrenciye ulaşabilirdin. Öyleyse bak, sayıları bakımından en azından bir sınıf oluşturacak kadar kişiyle iletişim halindesin. Ne güzel!”

Bu kandırmaca bazen işe yarıyor ve şükürler olsun bugünlere de öyle ya da böyle getirdi beni. Bundan önceki yazımın okuyucu sayısı yüksek olunca, inanın gözlerim doldu minnetimden. Birden sizlere teşekkür etmek hazzı doldu içime. Sonra da vazgeçer oldum. Hani “ tribünlere oynamak “ gibi bir deyim vardır, amiyane tabirle; ilgi ve onay mı dileniyorum şeklinde kızgınlık yaşadım kendime. Fakat nezaketin, bazı önyargılarla sınırlanamayacağını düşünerek tekrar yazmaya karar verdim.

Evet, size sonsuz teşekkürlerimi iletiyorum. Öyle anlar oluyor ki; sadece sizin sayfamda okunma sayısı olarak herhangi bir rakamla ifadeniz bile yaşamdan yana oyumu kullanmak adına aracı oluyor. İyi ki varsınız! Hepinize kocaman kucak!