İyi sabahlar şafak,günaydın doğan güneş..

Kitabımı okurken sızmışım koltuğun üzerinde. Elimden düşen kumandanın sesiyle uyandım. Gecenin sessizliğinde akreple yelkovanın tik-tak koşuşturmaları dışında duyulan tek bir ses yok.

Toka saçlarımı acıtmış, belim yatış şeklimden ağrılar içerisinde, altıma aldığım ayağım uyuşmuş, açık balkon penceresinden esen rüzgâr gecenin ayazını üzerime yağdırmış sanki buz gibi olmuşum. Ayağa kalkmadan önce el yordamıyla sigaramı bulup yaktım. Cep telefonumun saatine baktım 03.20. Caddedeki sokak lambasının içeriye sızan ışığını fark edip , aydınlattığı yerlerde ki objelere baktım. Karanlıkta kaç kişiydik ? Kitabım, oturduğum koltuk, sigaram, yere saçılmış yazılarım, iş çantam...

Usulca doğrulup balkona çıktım. Evlerin ışıklarına baktım. Hep düşünmüşümdür. Her ışığın ardında yaşanan ne dramlar var acaba ? diye... İçeri girip sehpanın üzerinde ki palyaço gece lambasını yakıp tekrar balkona çıktım. Kimbilir , belki birileri de ben gibi yanan ışığın ardında ki gerçeği sorgular ? Palyaçonun boyalı , sırıtan yüzünde ki gözyaşlarına dokundum, parlak kıyafetlerinin altında ki ruhsuz bedenine baktım, -biz- olduk o an , ışığı kapattım...

Sessizce süzüldüm odalara , herkes mutlu , rüyalar aleminde... Yatağıma iliştim usulca , cenin pozisyonunda kıvrıldım ve kapattım gözlerimi.

Kendimi uçsuz bucaksız bir sahilde tahayyül ettim. Ayak bileklerime kadar suyun içerisinde yürüdüğümü düşündüm. Yalnız sıkıldım , yarın ki işlere odaklandım. Ödemeler, randevular, izinler... Göz kapaklarım kendiliğinden açıldı. Kalktım yeniden - yaşam - odama geldim. Dağılan "Dünyamı" toparladım. Yalnızlığımı içeriye saklayıp balkon kapısını kapattım. Koltuğun minderlerini yanyana yere koydum ve uzandım. İyi sabahlar şafak, günaydın doğan güneş...