İyimser bir gün

Sabah oldu yine. Gözlerimi dolduran güzelliğin, ılık nefesin, cennet kokunla uyanıyorum. Bazen öyle üzülüyorum ki sana. Bunca güzelliği göremiyorsun. Gözlerindeki o beni bulutlara yükselten ışığı, nefesinin yüzümü okşamasını, ellerine dokunmayı hiç tadamayacaksın. Sayende zengin mutfağının obur kedisi oldum ben de. Ne ararsam var: "Kollarımda sen?". Varsın. "Ellerinden bir orta kahve?". Her akşam. "Sabah mutlu bir öpücük?". Daha fazlası.
Bütün caddeler tercihli yol olmuş bana. Nasıl geçip gidiyorum anlamıyorum. Seni düşünürken zaman akıp gidiyor işte. Daha dün Kadıköy vapurunun dizleri dibinde denizin köpükleri olup yıkamıştın yüreğimi. Bu sabah da kanatlarını kavuşturup o tatlı tebessümünle uğurluyorsun beni. Bilerek biraz erken çıkıyorum evden, içim burkulsa da. Bütün derdim şu kıyıda seni yazmak. Sana olan hayranlığımı dillendirmek bir de. Su kuşları da tanıdılar artık beni. Hiç istiflerini bozmadan oyuna devam ediyorlar. Kimbilir belki bir ikisi hal hatır sormaya başlar yarın öbürgün, ne dersin? Ben selamını söylerim, onlar neşeyle kanatlanır. "Bu gün de şehrin güzelleri sizlersiniz" derim ben, keyiflenirler. Hepimiz biliriz oysa; şehrin güzeli de sen, meleği de...