İzinsiz neden geldiniz?

Bir ılık yaz gecesinde, deniz kıyısında oturmuş kopkoyu lacivert sulara dalmış gözlerimle kendimi sorguluyorum. Karamsarlığımı, hayatın nasıl da kıyısında olduğumu ve yaşama sadece pamuk ipliği ile bağlı kaldığımı... 

Nedensiz, niçinsiz, sorgusuz, sualsiz, ... her biten gecenin yepyeni mutlu sabahlar yarattığını bilsem de kalbim inanmak istemiyor sanki. Etrafımda cıvıl cıvıl bir hayat yaşanırken, ben sessiz, kendimle baş başayım. Sahip olduklarımın değerini bilsem de aklım sahip olamadıklarımda belki de.  

Kalabalık yalnızlığımı yaşıyorum en derinlerde. Görünürde her şey normal, her şey yolunda gözüküyor aksi gibi. Ama benim içimde fırtınalar kopuyor, şimşekler çakıyor, gök gürültüleri birbiri ardına patlıyor. Dışa vuramadığım, dile getiremediğim, gözyaşı olup akıtamadığım duygularım...  

Bunca zaman herkeslerden sakladığım, derinlere, en derinlere koyduğumu sandığım kırılganlığım, kendime bile tarif edemediğim o naif anlaşılmazlığım... Kimselerin beni anlamadığına yandığım tuhaflığım, gecenin koyu mavisinden daha da koyu kopkoyu karamsarlığım... 

Nereden çıktınız böyle, bir anda, neden saçıldınız ortalık yerlere, size kim izin verdi? Oysa ki ne kadar da derinlere saklamış, kalbimin en gizli köşesinde, kapalı kapılar arkasında bırakmıştım sizleri uzun zaman önce. 

Ama hayır! Korkmuyorum sizlerden, hem de hiçbirinizden. Davet edilmeden geldiğinizi biliyorum ama yakındır gidişiniz. Hissediyorum bunu, evet hem de kalbimin o en derin yerinde. Gelişiniz gibi gidişiniz de ani ve birdenbire olacak. İşte o anda ben huzuru, sakinliği, dinginliği ve mutluluğu yeniden yakalayacağım. Ve bu defa gidişinizi son kez seyredeceğim. Bir daha asla mutsuzluğu hissetmeyeceğim. Sizlere inat, kendimle barışık dünyamda, sevgimle yoğurduğum dostlarımla, gerçeklerimle mutlu yaşayacağım. Hem de sonsuza değin…  

Hayata inat her zaman gülümsemeniz dileği ile… 

Sevgiyle kalın. 

Belgin ERYAVUZ  

05/08/2003