İzmir’de büyük yas var

Bu sabah Aksaray’dan İzmir’e acı bir haber gelmiş. İzmir’den Kapadokya’ya gezmeye giden ilköğretim öğrencilerinin otobüsü bir kum kamyonuyla çarpışmış ve 33 kişi ölmüş (1).

Her öğrenci bir aile, her aile birkaç aile demek, arkadaşlar, yakınlar, komşular. İzmir’de yüzlerce evde acı var, hüzün var, yas var. Dün akşam güle oynaya giden çocuklarını yolcu edip, haftasonu bitince biteceğini bildikleri özlemle evlerine dönen anneler, babalar, kardeşler, dedeler, anneanneler, babaanneler, amcalar, halalar, teyzeler, dayılar bugün ağlıyorlar.

Kapadokya’da kızının getireceği küçük hediyeyle mutlu olma hayalleri ile bekleyen anne bu haberle nasıl yıkılmıştır. Annenin babanın yaşamları bugün gelen haberle öyle bir değişmiştir ki, artık hiçbir şey eskisi gibi olamaz.

Daha ne kadar canımızı vereceğiz bu karayollarında? Otobüsün hızı kaçtı? Kamyonun hızı kaçtı? Uyuyan sürücü var mıydı? Yol nasıldı? Yanlış sollama yapan var mıydı? Araçlarda sorun var mıydı? Otobüste kaç kişi vardı? Her kazadan sonra bu soruları sorarız, trafik sorununu gündeme getiririz, sonra unuturuz.

Trafik düzenimizi kurmak için daha ne kadar bekleyeceğiz. Düzensiz trafiğe, bakımsız araçlara, kural tanımaz sürücülere, görevlerine yapmayan yöneticilere, yetersiz yollara ne zaman dur diyeceğiz. Ne zaman sokağa dökülüp, meydanlarda toplanacağız "Trafik rezaletine son" diye.

(1) Aksaray'da otobüs ile kamyon çarpıştı, 33 kişi öldü: http://www.milliyet.com.tr/2007/04/14/son/sontur04.asp