İzmir'den Mustafa Kemal geçti

Özgürlüğüne kavuştuğu o muteşem günü 9 Eylül 1922' yi anımsadı İzmir. Sanki gün o gündü ve her şey yeniden yaşanıyordu. İşte Mustafa Kemal ve kahraman askerleri İzmir'e giriyordu. Halk kurtuluşunu ve özgürlüğünü büyük bir coşkuyla kutluyor, Mustafa Kemal ve askerlerini bağrına basıyordu. Yıllarca çekilen acı, zulüm dolu karanlık günler geride kalmış, zafer sevinciyle sarmaş dolaş olan İzmirlinin gözlerinden artık sevinç gözyaşı akıyordu. Ay yıldızlı bayraklarını korkusuzca, özgürce sallıyordu İzmirliler. Hükümet Konağına Türk bayrağı çekiliyor; hep bir ağızdan haykırıyordu insanlar "Sen çok yaşa, Mustafa Kemal Paşa".

Yıl 2007, Mayıs' ın 13'ü. 85 yıl önce yaşananlar bugün çok daha büyük ve anlamlı bir coşkuyla adeta yineleniyor. Bir farkla, o gün, İzmir özgürlüğüne kavuşmuştu. Bugün ise, İzmir özgürlüğüne bir kez daha sahip çıkıyor ve " ben Türkiye'nin geleceğinin sigortasıyım" diyordu adeta tüm dünyaya.

İzmir zaten haftalardır bayraklarla donatılmış ve büyük bir heyecanla bu günü bekliyordu. Sabah erken saatlerde bir elinde çiçek, diğer elinde bayrak taşıyan İzmirliler, önce annelerine koştular, eller öpüldü, mezarlıklar ziyaret edildi ve sonra büyük yürüyüş başladı, Gündoğdu'ya doğru. Yediden yetmişe, kadın erkek, güzel İzmir'in aydınlık yüzlü güzel insanları, neşe içinde ve sanki, kutsal bir göreve gidiyorlarmış gibi oluk oluk aktılar caddelerden, marşlar söyleyerek. Biz de öyle yaptık ve o kalabalığın içinde akmaya başladık. Karşıyaka vapur iskelesine geldiğimizde görünen manzara, günün ne kadar muhteşem bir gün olacağını müjdeliyordu.

Masmavi gökyüzü altında ve pırıl pırıl güneşli bir günde, yine marşlar söyleyip bayraklar sallayarak körfez sularını yara yara, vapurumuz Alsancak iskelesine yaklaştığında, düşüncelerimde ve tahminlerimde ne kadar haklı olduğum ortaya çıktı. İnanın görünen manzara olağanüstüydü, inanılması çok zordu, ve tabi tek kelimeyle, muhteşemdi.

İnsan yaşamında bir daha asla yaşanmayacak böylesi güzel günleri de yaşayabilir ve tanıklık edebilir. Bugün, işte böyle bir gün. Tanıklık ettiğimiz olağanüstü görüntü ve yaşananlar bana ve meydanı dolduran yüz binlerce insana bir armağandı adeta. Bizlerle birlikte bu inanılmaz ve görkemli mitingi izleyen, güzel yurdumun insanlarına da bir armağandı tabi. İnanıyorum ki, Türkiyede milyonlarca kişi o anda İzmir'de aramızda olmayı çok isterdi. Yine inanıyorum ki, gönüllerimiz bir ve beraberdi, hepimiz tek yürektik.

Ne güzel ve coşkulu konuşmalar, ne Zülfi LivAneli'nin, Edip Akbayram'ın yüzbinlerin bir ağızdan söylediği doyulmaz güzellikteki şarkıları, beni çok heyecanlandıran ve geleceğe dair bir o kadar da umutlandıran bir gözlemimin önüne geçemedi. Binlerce genç gördüm, meydanda, ellerinde al bayrağımız, " bizler Mustafa Kemaliz, bizler Kuvvayı Milliyeyiz" diye haykırıyor, el çırpıyorlardı. Düşünebiliyor musunuz, yaşları 12-25 arası bir birinden güzel çocuklar, gençler böyle haykırıyor. Başka söze gerek var mı? Sen rahat uyu Atatürküm, gençler kendinden emin ve güvenli. Demek ki onlar da doğacak çocuklarını öyle yetiştirecekler ve önlerindeki engelleri bir bir yıkarak senin eşsiz eserin "Laik Cumhuriyeti' ebediyen koruyacak ve yaşatacaklar.

Ben birşey daha gördüm, Mustafa Kemal de oradaydı, kahraman askerlerine meydanı gösterdi ve " gördünüz mü, demek emeklerimiz boşa gitmemiş, yurdumuz emin ellerde". dedi ve sessizce uzaklaştılar. Yüreğime bir ferahlık geldi.