İzmirpsikolog'a yorumum

Bir öykünün sinopsisi hatta daha da kısaltılmış şekilde yazdığınız bu yazının devamını, sizden başka kimse getiremez. Çünkü Ayşe karekterinin tüm sırlarını, siz biliyorsunuz. Neye sahip olduğunu ve neyi yapabilip yapamayacağını sosyokültür çevresini onu şimdiki Ayşe yapan tüm olgularını ne ile nasıl büyüdüğünü, bilmek lazım.  İşte o zaman ona yardım edilebilir. Gerçek de veya öyküde. Yazdığınız yeterli değil. Bu karektere mutlu ya da mutsuz edecek finali yazacaklarda, üfürükten yazmış olacaklar. Tıpkı hayata çoğunluğun baktığı gibi.. Sonuçlar o nedenle hep karmaşa ve hüsrandır. ((Ha, ben bildim de ne oldu HİÇ. Tek başına bilmenın bir faydası yok.  kişisel mutluluk muhatabın da bilmesi ile pekişiyor malesef.  Eh haksızlık etmeyeyım. Verilen bütün emekler boşa çıkmaz. Buna ınanırım. Hele  UMUT işte ondan hiç vazgeçmedim. Söylemim kendi adıma. Tabii zaman zaman hariç. Bu da olağandı mesele tekrar ayağa kalkabilmekdeydi.)) Çünkü tek başına herkes bir hiç. Toplumun büyük oranda bilinci yüksek ve hemen hemen herkes aynı geniş vizyona ( biliyorum ütopya ama kesınlıkle olabilecek bir durum. Bu da ayrı bir tartışma konusu) sahip olmalı ki şu ölümlü dünyada mutlu anlarımız, mutsuzluğumuzdan kat kat çok olsun.

Fakat tek bir anahtar cümle vardı yazdığınız paragrafta, az da olsa açık veren, o da şu ‘’ Yaşam adına yapılacak her iş ona gerçekten iş olarak gelmeye başlamıştı. Giyinmek gereksiz. Hem ne için kim için? Deyip durdu.’’

Buradan yalnız ve sevgisiz  olduğunu anlıyoruz. Fakat buradan çıkarak ona ,

_ Yalnızsın birini  bul. Diyemeyiz, en başında yazdıklarımdan dolayı.  Belki yalnızca torun bıle mutlu edebilir. Belki  sadece  iş.

_ Öl git kurtul da diyemeyiz. Kimbilir ne hayaller ne rüyalar gömülmüştür bilinçaltının dehlizlerinde. Belki bir umut küçücük de olsa onu yeniden bağlayacaktır hayata. Bilinmez...

Sonuç itibariyle yaşamı tüm gerçekliği ile kabullenmiş biri olarak ben, kahramanımızı mutlu sona  götürmeyi isterim. Her şartta  daha iyi bir yol mutlaka vardır diye, inandığım içindir. İnsanoğlu cahilliği ile hayatı kendine zehir, çevresine cehennem ederken, gün geçtikçe de teknolojik gelişimle ters orantılı büyüyen  yalnızlığın çoğaldığını ( Ki bu durum da ayrı bir yazı konusu ) daha da arttığını hepimiz gözlemliyoruz.

Dediğim gibi ben bu paragraftan en az 20 farklı  Ayşe öyküsü çıkarırım. Eminim siz de öyle.. bakalım başka arkadaşlar ne diyecek..

Tüm zorluklarına rağmen , yine ve yinede  HAYAT GÜZELDİR.  YAŞAM KUTSALDIR.  YAŞAMAK İSE  ALLAHIN HEDİYESİDİR, AYRICALIKTIR…

SEVGİLERİMLE   01.11.11

03:23