Kaba

Camın aralığından destursuz, perdeye omuz atıp, yüzüme çarpmasına bakılırsa oldukça kaba ve bir o kadar da sert bir hava volta atmakta sokakta. Geç saatlere aslinda bir diger şekliyle sabahın erken saatlerine kadar uykusuz kalan birinin dişarıda esen rüzgari, batacak ayı, doğacak güneşi ve hatta lambanın ışıgını soğuktan titreyen bir canlıya benzetip, yalnızliğina arkadaş olsun diye somutlaştırmasını çok görmemeli. Bu aslında, sadist sessizligin yalnızlik fantazisine karsı koymak için elindeki tek silahıdır fantazinin „mado“ rolünü oynamak istemeyen bir insanin.

Bazen düsünüyorum da; son yıllardaki gayretim ve havanın erken karardığı bir ülkede yasamamdan dolayi hayatımın gündüzün aydınlığında geçen zaman dilimi giderek aksi yönde irtifa kaybetmekte. Bu duruma son günlerde vaktimin çoğunu alan tezimin dışında halen geçmişten silip atamadığım ilişkilerim en büyük payla katkida bulunuyor. Geçmişe bu kadar takılı kalmak, geleceğin gelişini yavaşlattigi gibi geçmişte geçirilen zamanin uzama kisir döngüsü içine düşmekten de kurtaramiyor kişiyi.

Türkiye’de olduğum vakitlerde duyduğum sabah ezani bir geceyi daha atlattığımı ve hayata bir kac saat sonra ayaklanacak insanlarin gerisinde başlayacağımı animsatırdı.Biraz önce çalan çan sesi gürültüden başka birsey ifade etmedi.Ne kadar parasız olsa da insan olmazsa olmaz sigara ihtiyacının mahallenin hoş sohbet bakkalından gönül rahatligiyla alinmasini gectim, sigarayi bile otomatlara bağlayan bu ülke insanının sabahın bu saatinde çalan çanı nedense bir insan emeğine değil de yine zaman ayarli bir makineye bıraktığı hissi var içimde.
Ibadette samimiyet esas degil midir ki ?