Kabiliyet

Günler geçmiş aradan.
Bakıyorken isimlere sıradan,
Dalmışken mazideki yaşadığım günlere
Kaptırmışken kendimi umutsuz emellere,
Aniden bir isimle karşılaşıp uyandım.
Alevden bir gömleği giymişçesine yandım.

Umutlar söndü artık kalmadı bitti derken;
Yeni bir umut doğdu sessizliğe dönerken.
Eski bir dostu gördüm kalamadım bigane.
Canlandı hatıralar umutlandım ben gene…
Düşündüm ki: Gün gelir alevlenir dostluklar.
Başlar yeni bir ilgi bulunur mutluluklar…

Bu satırlar blog yazarlığına soyunmazdan önce karaladığım ve de kendimce bir şeyler ifade ettiğini sandığım manzum bir hikâyenin başlangıcıydı. Blog yazarlığına girdiğim zaman gördüm ki: düz yazıyla duygu ve düşünce ifade etmek: Manzume yazmaktan çok daha zormuş. Şiir diyemiyor, manzume diyorum. Çünkü benim yazdıklarım şiir olmaktan çok uzak, vezinli kafiyeli dizelerden ibaret. Şiir yazmak daha zor…

Blog yazarları arasında duygu ve düşüncelerini öyle güzel ifadelerle dile getirenler var ki: Onların yazılarını okudukça; ismini hatırlayamadığım bir şairimizin dizelerinde olduğu gibi;

Düşen yapraklarının arkasından çırpınan;
Bir dal gibi bakarım dünkü şiirlerime.
Zavallılıklarının suçu benimken inan.
Onlara zulmedecek zaman benim yerime…

Kuru bir dal gibi görür oldum kendimi. Ne çare ki: Bende o kabiliyet yok. Arzu var. İşte bu arzuyla ve sade bir dile anlatmaya çalıştım kadınlarımızı

Kadın denince akla:
Ana gelir yar gelir.
Kadın denince akla:
Pek çok cefakâr gelir…

Omzunda mermi taşır.
Güçlüklerle savaşır.
Ömür boyu uğraşır.
Rahat ona zor gelir…

Tarlada saban sürer.
Kocasından dayak yer.
Cefaya verir de ser.
Namus vermek ar gelir…

Evimizin süsüdür.
Sevdamın öyküsüdür.
O bir aşk büyüsüdür.
Kadınlardan har gelir…

Uğurlu bir böcektir.
Yavruma gelecektir.
Yuvamızda çiçektir.
Onunla bahar gelir…