Kabullenme, En Büyük Esaret

Reddetmeyi kabul etmekten daha çok seviyorum, soğumuşum bu kavramdan.

Biliyorum çaresizlik, güçsüzlük, yalnızlık; belki gerçekten elimizden gelen bu.

Kabullenmeyi kabullenemiyorum.

Elimizden gelen bu. Yapacak bir şey yok. Ya da böyle iyi. Hiç yoktan iyidir. İdare eder. Buna da şükür.

Güçlü değilim, cesur da, yine de hiçbirini kullanmadım düşünmedim dahi; kişiliğime zül addederim!

Bir nevi kölelik.

Hani böyle olsa bile böyle denilmemeli.

İlginç olan böyle diyenlerin daha azimli ve çalışkan olmaları. Yani tembellikten (boş vermişlikten) desem değil. Hatta cesurlar, korkaklık da değil.

Bu kabulleniş neye dayanıyor anlayamıyorum.

Sanırım bu kimseler olana kader, kader de bu kadar diyorlar. Öte yandan gayret teşvik ediliyor da neye yarayacak.