Kabullenmek

'Keşke herşey bambaşka olsaydı.' Hepimiz hayatımızın bir döneminde bu cümleyi bir kez de olsa söylemişizdir. Yaptığımız, yapmasaydık nasıl olurdu dediğimiz şeylerden; karşılaştığımız, hayatımıza dahil ettiğimiz insanlardan bazen de varoluşumuzdan duyduğumuz pişmanlığı dile getiririz bu cümle ile. Oysa pişmanlık duyduklarımızın bizim seçimlerimiz olmasından da öte, onların olması gerektiği için olan şeyler olarak görsek, bir başka deyimle kabullensek kim bilir belki daha mutlu olacağız. Klişe olarak 'Hatalarımızı kabullenmeliyiz.' sözü işte tam bu noktada devreye giriyor. Çünkü kabullenmeyip üzerine düşündüğümüz herşey gerçekten de bir süre sonra canımızı sıkmaktan başka birşeye yaramıyor. Üstüne çevredeki insanların 'Sen depresyonda mısın?', 'Hayırdır, neyin var?', 'Son günlerde çok durgunsun.' şeklinde daha sayabileceğim, kimi iyi niyetle kimisi de kötü niyetle bir nevi psikolojik baskı oluşturmak için sordukları sorularına, sözlerine maruz kalırız. Bu da yetmez, çevre baskısını ciddiye alıp psikologların, psikiyatrların kapılarını aşındırırız.

Nereden nereye geldik değil mi! Oysa tek sorun kafamıza fazlasıyla takıp, sürekli sorguladığımız pişmanlıklarımızdı. Bıraksaydık ya öylece, ne olurdu! Hiç birşey. Az önce saydığım onca şey başımıza gelmezdi. 

Kabullenmek. Elbette herşeyi değil. Bunu bir boyun eğme olarak düşünmemek gerek. Yapabileceğimiz herşeyi yaptıktan sonra halen hiç birşeyi değiştiremiyorsak işte o zaman kabullenme zamanıdır. 'Belki de hayırlısı olan, doğru olan budur.' diyebilmeliz. Gelecekten yana umutlu olmaktır bu.

Sonunda hakettiğimiz her neyse bir gün elbet bizi bulacaktır. Ve o gün yüzümüzdeki gülücükler yaşadığımız tüm sıkıntılara bedeldir.