Kaç Ekmek olur?

Klasik market alışverişinin ardından aldıklarımı kasaya dizmenin telaşındayım. Şiveli konuşan bir çocuk sesi... Biraz kabaca ve kelimelerin sonunu ya şivesine ya da kendine özgü bir şekilde hafif uzatıyor.

Kasiyer’e soruyor:

Bunları alırsam kaç ekmek olur?

Arkamı dönmeden kendi aldıklarımı poşetlerken soruyu yineliyor çocuk.

Bunları alırsam kaç ekmek olur?

Soru, “Bu kaç lira ya da ekmek kaç lira” şeklinde değildi. Sıradışı, belki de hiç karşılaşmadığımız bir soruydu, ki zaten kasiyer de anlamıyor ve tekrar tekrar anlamaya çalışırken benim biraz önce düşündüğüm soru cümlelerini- karşıdakinin soruyu yanlış sormuş olabileceği ihtimaline karşın- telaffuz ediyor.

Ama çocuk ısrarla aynı cümleyi tekrarlıyor: “Bunları alırsam kaç ekmek olur?

Arkamı dönüp çocuğun elindekilere baktığımda, bir kaç şeker ve çikolata olduğunu görüyorum. Bilmişliğimle değil de anlamışlığımla, kasiyere yardımcı olmak adına araya giriyorum.

Yani bu seçtiklerinin ücreti ile kaç ekmek alınabileceğini soruyor, diyorum.

Çocuk kafasını sallıyor beni doğrularcasına. Kasiyer ile göz göze geliyoruz. Bazen gerçekten konuşmak gerekmiyor hislerini anlatmak için. İşte biz de orada sadece bakışarak anlaşıyoruz. İkimiz de daha önce hiç böyle bir kıstas yapmadığımızı farkediyoruz sanırım.

Kasiyer çocuğun elindekileri tek tek kasadan geçirip ücretleri üzerinden kaç ekmek alınabileceğini hesaplıyor ve çocuğa dönüp:

Bunları alırsan beş ekmek oluyor, diyor.

Yani aslında onun için para birimi yoktu. Ölçü kıstası ise ekmek’ti. Bir çikolata kaç ekmek ederdi, bir şeker uğruna kaç ekmek feda edecekti. Evet, işte davası tam da buydu.

Benim en belirgin ölçütüm neydi hayatta diye düşündüm ve ne için neleri feda ettiğimi...  Ama eve gidene kadar... Sonra çıktı gitti aklımdan.