Kader..

Uzun sürmüştü toparlanmak. İlk büyük hayal kırıklığı, ilk büyük kırgınlık, ilk aşk... Nasıl unutulurdu, nasıl atlatılırdı, bilemiyordu.. Zaman herşeyin ilacıydı. Ondan kopup kendine yönelmek yıllar almıştı ama başarmıştı. Aradan geçen onca zamanda kendini ve hayatı tanımıştı. Ama affedebilmiş miydi? Evet affetmişti, anlamış ve affetmişti. Bu affediş onun için değil de daha çok kendisi içindi. İçinde kötü duygu bırakmak istemiyordu. Hep geçmişi ve birilerini suçlayarak yaşamak istemiyordu. Yaşanması gereken yaşanıyordu. Öyle bir arınma dönemine girmişti ki, herşeyi ve herkesi affetti. Kimseye karşı en küçük kin - nefret - suçlama bırakmadı içinde. Herkesi anladı ve bağışladı.. Kendini de ...

Hayat öyle birşeydi ki , değmezdi kimseye kötü duygular beslemeye.. Sevgiyle bakmalı, ve tertemiz duygularla yaşamalıydı. Böyle bir dönemde bunu yapmak ne kadar zor gibi görünse de, ne kadar aptallık olarak algılansa da önemli değildi. İstediği buydu.. Sahte ilişkiler, sahte duygular, taktikler, kandırmacalar, oyunlar, bencillikler, hiçbiri ona göre değildi, istese de bu oyunu beceremezdi. Durdu.. Sadece durdu.. Kendini evrenin tüm güzelliklerine açtı, kötülüklerinden uzak tuttu ve durdu.. Bekledi.. Güzel duygularla bekledi..Tüm evrene yayıldı düşünceleri...Mutlaka bir cevap gelecekti... Huzurluydu. Monotondu hayatı belki ama, huzurluydu...

Sonra bir gün ansızın o geldi.İlk aşk.O ilk hayal kırıklığı.. O unutamadığı, o tüm ömrünce içinde taşıdığı, affettiği, ve sevmeye devam ettiği..

Hiç hesabını sormadı geçmişin.. Sevgiyle gelmişti çünkü, güzel duygularla, dürüstçe itiraflarla... Yaşamış- anlamış ve karar vermişti. Ve gelmişti. Tam 12 yıl sonra...Mutlulukla doldu içi, ve sevgiyle kabul etti tüm bu güzelliği...Tekrar kırılma riskini tamamen gözardı ederek...İnanıyordu ki bunca yıl sonra aynı duygularla iki insanın tekrar karşı karşıya olması kaderdi... Başka açıklama bulamıyordu buna..Kader.. Uzunca bir sınavdan geçmişlerdi belki de.. Herşeyi yaşamış ve bitirmişlerdi. Hayatlarına bir anlam aramış, sevgiyi aramış, ve bu yolculuklarında bir çok mutluluklar ve acılar yaşayarak öğrenmişlerdi. Ve tüm bunlardan sonra farkındalıkla bir aradaydılar işte...Sanki onca yıl geçmemiş gibi ve sanki bir ömür geçmiş gibiydi... Aşk tı o .. Başka adı yoktu.

Bir kez daha güvendi ve teslim etti kendini aşka.. Sorgulamadan güvendi.. Geçmişi deşmeden..Çünkü bu kaderdi... ve yaşanması gereken yaşanacaktı... Bu ikinci sınavlarıydı... Hayatın verdiği bu ödülün, değerini bilme sınavı...

O biliyordu..