Kadercilik ve romantizm

1. Bölüm:

Birçoğumuzun duyup da duyduklarına inanmak istemediği kendi sesinden ibaret diline verdiği ilâhî isim ‘kader’inin hikâyesi, ne kadar binbir dilin binbir yabancı kelimeleriyle süslenip püslense de, her seferinde ve her yerde aynıdır. İstediği kadar türkçeye, istediği kadar almancaya, ingilizceye, rusçaya ya da çinceye gizlensin, kadercilikle dile gelen gerçek hikâye her seferinde ve dünyanın her yerinde aynıdır. Aslında kadercilik insanın, neye inanırsa inansın, hangi kültürle yoğrulmuş, kendini neye yetiştirmiş olursa olsun, kendi bildik sonunu, kabullenemeyişi sonucu, bir sihirbazın hokuspokusuna benzer bir aldatmacayla tekrar kendisine, kendisinden üstün, idrakını aşan bir aklın ya da ‘varlığın’ dayattırmasıymış gibi satabilme çabasından başka bir şey değildir. Kaderci insanın biyografisi, sonunu kendine itiraf edemeyecek kadar kendini aldatmakta usta olmuşun yorgunluğunun hikâyesidir.

Kaderciler ‘kendini aldatma yorgunları’dır. Kaderciler kendilerine kendilerini doğru dürüst anlatamayacak kadar yalancıdırlar kendilerine. Kaderciler, tepelerine oturttukları ilâhî varlığın takdirine teslim ettikleri varlıklarının tanımını, hangi akla hizmetse, yine o ilâhî varlıkla kurabildiklerine inandıkları kesişim kümesinde yazılı duranları okuyarak yaptıklarına inanabilecek kadar çelişkilidirler kendileriyle. Ama bunu göremeyecek kadar da mutlaktır inançları. Kaderciler kendini yaratana değil, kendi yarattıklarına kördürler. İlâhî hayalperestler! Kadercilik, edebiyatta ve şiirde görülen romantizmin, mahşerî boyutudur. Romantikler hayata, kaderciler ahirete kördür. Biri bu dünyaya, diğeri öbür dünyaya sürgündür. Ortak kurtuluş savaşı meydanı ise hep o meşhur ‘yarın’dır. Bu bağlamda da kaderciler, aklî nüfusları nereye kayıtlı olursa olsun, ikâmet adresi neresi ve hangi inanç olursa olsun, homojen bir topluluğu teşkil ederler. Şu toplumun, ya da şu inancın kadercisi diye bir şey yoktur. Kaderci her zaman aynı kadercidir.

- Birinci bölümün sonu -

(Devamı gelecek...)