Kadere Dair

"Kalbin atışı, kaderin sesidir." Schiller

Bazen bir kapı ardındadır mutluluk. Açmak için hep geç kalırız... ya da başkalarından bekleriz kapının açılmasını. Oysa elimizi uzatsak açılıverecektir; sadece bir el uzatımı, sadece bir dokunuş, hepsi bu. Ama elimiz gitmez bir türlü.

Adına "Kader"denmesi bir aldatmacadır bunun, kendimizi kandırdığımız...
Pişmanlıklarımızın üzerine attığımız bir örtüdür kader.
Kendi yarattığımız ve taptığımız bir put gibidir. Önceleri tanrıları yaratıp, sonra onların bizi yarattığına inanmak gibi belki de...

Belki de sığınılan bir beyaz yalan, kader.
Kendi doğrularımız yaşamın doğrularıyla çeliştiğinde ardına saklandığımız bir yalan.

Günahlarımızı atarız üstüne, ruhumuzu arındırmak için. Oysa masumiyetimizi yenidenkazanmak için çok geçtir.
Biz de "kader" der geçeriz zaten.

İnsanoğlu aklıyla başa çıkamadığı şeyler için hep "kader" der. Oysa kaderini kendi yarattığının farkında olmalı. O, bazen aklıyla,mantığıyla; bazen de duygularıyla çizer kaderini. Aklıyla çizdiğinde başarı grafiği hep yükseklere tırmanır. Beklentileriyle, elde ettikleri çoğu kez doğru orantılıdır. Elindeki ekmeğe göre köfte verileceğini bilir...

Duygularıyla çizdiğinde, fırtınalı bir havada denizin ortasında motoru bozulan tekne gibidir. Yelken açmak için hep fırtınanın dinmesini bekler. Bu bekleyişin bazen bir ömür süreceğini bilmeden...

Aslında kader, hatalarımızın toplamından başka bir şey değildir.
Sizce de öyle değil midir?