Kaderle, yan yana...

Kaderle yürüyoruz bu sıra, yan yana. Nerelerdeydi bilmiyorum, uzaktım ona. Ben sandığım o başkaları yanımda, ama ben değillermiş gördüm sonunda. Gördüm ki hep başkalarınınmış onlar, ondanmış canımı sıkmaları, yarattığı boşluklar. Ve ondanmış hep bu geçen manasız günler, geceler. Dışı şekerleme kaplı, içleri mayhoş saatlerin çiğnemeye değmez tatları ondanmış meğer. Başkalarınınmış bu zevkler, bu tatlar, bu alışkanlıklar. Alışkanlık olmuş, hepsini ben sanmışım, hayret. Bilmemişim ki ben, hep yanlış yöne bakmışım...

Neyse ki buldum sonunda, vardım yanına kaderimin. Beraber yürümek ne de kolaymış, akıntıyla beraber sürüklenmek... Ben niye hep karşı yüzmüşüm, niye hep yorulmuşum bulamamaktan kendimi? Yorulmuşum, hem de öyle çok... Zormuş kendinden uzak yürümek, anlamı da yokmuş. Şimdi yanındayım kendimin, açtım gözlerimi hayatıma. Ve mutluyum artık, kendimle barışmaktan. Dış dünyamla değil, içimdeki benle barış yapmaktan. Benden gelenlerle uyumlu olmaktan, kendi müziğime ritim tutmaktan, kendi tutkularıma sarılmaktan, öylesine mutluyum...

http://ucusankelimeler.blogspot.com/