Kadıköy beni ne zaman görse kaçırır

Bendeki benlerden biri girdi koluma ve alıp götürdü beni Kadıköy'e.

Kadıköy'de ne işimiz var? Ben, bende kalmak istiyordum, bendeki diğerleriyle kalıp laflamak ya da uzun uzun, olabildiğince uzun susmak. Bırakmadı. Kadıköy demiş, illa gelin!

Kadıköy ne zaman beni görse kaçırır.

Yine kaçırdı. Sırf rahat kaçırmak için beni bekler bilirim, ondan gelmek istemem, ona geldim. Kokuyor. Kokması bir yana, genel temizliği nedende hep bana kalır. Kim varsa, kaçmasını çok iyi biliyor. Bir kalırım, sabah merhaba! der, Kadıköy misliğimle dönerim evime.

Gülerim, Kadıköy gülmeme takar.

Sen, der Kadıköy, kesinlikle delisin. Olmadı, içinde manyak bir yalnızlıkla yaşıyorsun. O da mı olmadı, dengesizin birisin, dengesiz! Ne yani, ota b.ka gülen adama ne diyeceğim; kendisiyle barışık; güldürme beeee!...

Ben Kadıköy'ü sevmem, Kadıköy beni; öyleyse bu muhabbet neyin nesi?!

1. Not: Diğer benler koşup geldiler de beni kurtardılar Kadıköy'den, bir daha gelirsem....

2. Not:

Gelirsin bana,

yersin içersin,

bol bol gezip

gülersin,

ondan sonra da

arkamdan sallarsın;

sen busun işte,

bu kadar,

n'olacak insan!

Ş.Y.