Kadıköy'de bir sabah

Çatıkatındaki küçük, sevimli, manzarası bulutlara dokunma hayalinizi kamçılayan odamızda uyanıyoruz. Pencereden şehri, salkım salkım bulutları, çiseleyen yağmuru, çoktan mahmurluğunu atıp sabah türkülerini söyleyen güvercinleri, az ötede yılların yorgunluğuyla kamburlaşmış evlerin damlarını seyrediyoruz. Sabah bir bayram havası olup doluveriyor adamıza. Huzurlu bir gecenin sabahında yaşanan o mahmurluk, o tatlı tembellik, o çocuksu boşvermişlik duygusu hiçbirşeye değişilmez.

Nazlı bir cennet kuşunu geride bırakıp gözümüz arkada şehre akıyoruz şimdi. Arnavut kaldırımı yollardan geçerken arabanın sarsıntısı cılız bir masaj oluyor sırtımıza. Yoğurtçu Parkı'ndaki ağaçlar pek şakacı bu sabah. Kimisi nanik yapıyor. El sallıyor bazısı. Şu bodur olanı dil çıkartıp neşeyle selam veriyor. Hepsine "günaydın" diyerek Fenerbahçe Stadı'nın önünden devam ediyoruz. Stat sabahın yanlızlığıyla yaralıdır biraz. "Nerede o tıkabasa dolduğum, zangır zangır titrediğim akşamlar?" diye hayıflanıyor belliki. Ancak istifini bozmadan bir sonraki hengameyi bekliyor sabırla.

Oradan sahile varıyoruz. Bostancı'da bir cümbüş karşılıyor bizi. Deniz otobüsü iskelesinde martılar çığlık çığlığa. Arabalar arapsaçı. Karınca sürüsü gibi alelacele ilerliyorlar.

Az mı kahvaltı terapisi yapmıştım şu kayaların üzerinde? Sabah ve yanlızlığım. Yanlızlığım ve deniz. Deniz ve martılar. Martılar ve ufuk. Ufuk ve hayallerim. Hayallerim ve ben...

Değiştiremeyeceğimiz kavramlar için üzülmemeyi buralarda belledik. Huzurun ipini başkalarının ellerine bırakmamayı, yaşamanın "yarin dudağındaki hoş bir tebessüme tanıklık etmek" olduğunu bu kayalıklardaki huzur dolu sabahlarda anladık. Hayatımızdaki mutluluğun avuçlarımızın içinde olduğunu, ancak onu görebilmek için ellerimizi açmak lazım geldiğini bu sayede öğrendik.
Şimdi ellerimi açıyorum. Bir "Minik Kuş" konuyor avuçlarıma. Görüyor musun?