Kadın Hayattır Memattır Kadın

Sahne dolmadı. Dolduramadılar.

Müzik tamam, kuklalar, dans, dekor; ama metin....

En heyecanlı, merak uyandıran sahne giriş sahnesiydi, sonrası yavandı. Leyla Saz'ı tanıdık; ama onda derinleşemedik, yüzeysel geçiş, hepsi bu! Nigar Hanım, Fatma Aliye, Mihri Müşfik, Zerrin Bölükbaşı, tanışmasına tanıştık sahnede lakin eksik kaldık, onların gücü bize geçmedi.

"Kadın Hayattır Memattır Kadın" başlığı altında daha sert bir oyun bekliyordum, daha vurucu ve aydınlatıcı. Şaşırdım, bir saat sonra cılız alkışlar eşliğinde kaybedendim; onlarca insanı yakalayan oyun varken....

Dersimi aldım.

Değerlerimizi hatırlamak adına evet; ama ortaya farklı bir ŞEY konmalıydı. Sıradan geçişler, hiçbir çarpıcılık yoktu. Bu düz anlatım sahneyi eksik kıldı ve ben, seyirci, resmen sıkıldım, bitse de gitsem, dedim. Bitti ve gittim. Ben de ne kaldı?

Finale doğru, Mihri Müşfik'te biraz kıpırdanma oldu gibi....

1. Not: Ne kadınların o yaşamı, ne de ölümleri geçmedi bana; buz gibi kaldım sahnenin karşısında.

2. Not:

Leyla Saz, dinliyorum eserinizi...

Nigar Hanım, dizelerinizdeyim...

Fatma Aliye, ilk romanınız...

Mihri Müşfik, son resminiz....

Zerrin Bölükbaşı, "Sevgi"nizdeyim efendim...

Ş.Y.