Kadın olmaktan nefret ediyorumm!!!

Sadece bu ülkede değil, dünyada, evrende, kadın olmaktan nefret ediyorum. En çok da bu coğrafyada kadın olmaktan nefret ediyorum. Anneler günüymüş, sevgililer günüymüş, kadınmış, değermiş… Anlıyorum ki bütün bu söylemlerin hepsi bazılarının kalbine bile değmiyor. Özde cahillik, özde kabalık, özde kompleks, özde geliştirmemişlik varsa kendini ne kadına saygı vardır ne insana ne de çocuğa..

İstanbul günden güne yaşanmaz bir şehir oluyor ve ne acı ki bu şehrin kimlere kaldığını gözlerinizi açıp da bir bakın... Bizim gibi insanlara huzur vermeyen, her yere kendi imparatorluğunu kuran, tek gücü şiddeti ve cahilliği olan tiplerin egemenliğine girdiğinizi üzülerek görün… Görün ki acıyın halinize, acıyın vurdumduymazlığınıza, acıyın İstanbul’a..

Ve utanın kadınlığınızdan, erkekliğinizden, insanlığınızdan…

Sabah sabah okula gitmek için bindiğim minübüste bakımlı bir bayana tahammülü olmayan, ücretimi uzatması için rica ettiğim adamın nasıl bir canavara dönüştüğünü gözlerinizle görmeliydiniz. Neden öne oturmadın, mecbur muyum paranı uzatmaya, ben zaten arkama ne niyetle oturduğunu biliyorum, senin niyetini, amacını biliyorum, siz zaten hep aynısınız gibi bağırmalar… Ve etrafımdaki iğrenç sessiz yığın… Ne söylesem bu duvardan geri dönecek ben, çaresizliğim ve minübüsü terk edişim…

Sadece ağladım… hassaslığıma, kaba olamayışıma, kadınlığıma ağladım…

Bunları yaşayan sadece ben değilim elbet… Daha geçen gün kontrolsüzce girdiği yolda bir minubüs şoförü tarafından boğazlanmaktan son anda kurtulan bayanın yaşadıklarına gözlerimle şahit oldum. Yazıklar olsun bu zihniyete…

Yazıklar olsun bayanın sosyalleşmesini kabullenemeyen, bakımlı bir bayan gördüğünde, bakışı değişen ama bacım dedikleri kadınlar gibi olmadığımız için bize bu toplumda bunları yaşatanlara yazıklar olsun….