Kadın

Bu şehrin bir anlamı vardı eskiden, çok eskiden. Güneş doğardı sabahtan, dar yamaçlarından süzülerek sarıverirdi ovayı. Gözlerim kamaşırdı bir de sabahın tazeliğinde sen çıkardın cama, güneşe inat süzülürdün. Bu defa gözlerim değil yalnızca, bütün hücrelerim kamaşırdı. Bakmaya kıyamazdım, hele sana dokunabilme ihtimali aklıma geldikçe çakılıp kalırdım olduğum yere. Herkes bilirdi sana yandığımı, kara sevdaya tutulduğumu. Sende bilirdin ama bilmezden gelirdin. Kendine çok güvendiğinden mi ya da beni hor gördüğünden mi, bunu anlayamadım. Sen gittin buralardan; ben düşünmekteyim sebebini. Sevdalandığını söylerler buralarda, cebi dolgun ama sözüne güvenilmeyen birine. İlk değil ikinci eşi olduğunu da... Mutlu olmadığını da duyarım. Ciğerime düşer ateş. Yanarım cayır cayır da isyan ederim adamlığıma. Tutamadım elinden, alıp götüremedim seni. Karın doyurmak değildi ki istediğin. Sen güneşle yarışır, ona kafa tutardın. İnmedin hiç yere, bana mıydı garezin, benim sevdama mı? Eğer öyleyse dinle o zaman. Sevdam pırıl pırıl, ovaya süzülen güneşin ışıkları gibi yaşandığı yer benim kalbim. Saklı, kilitli… Sana bile göstermem bundan böyle. Ben saldım kendimi bu şehirden gittiğinden beri. Derbeder, sallanıyorum oradan oraya. Gönlüme anlatamadım yokluğunu. Bir gün dönersen solgun deminde geçen güzelliğinin, sen anlatırsın geçip gidince hevesin. Davul dengi dengine dersin. Benim gözüm yüksekteydi, sen alçaktaydın. Olmazdı, o yüzden gittim dersin ama mutlu olamadım. Onu burada unutmuşum, o yüzden geri döndüm, dersin. Ben anlatamadım kalbime, sen anlatırsın belki. O da açar kapısını, gittiğinde sımsıkı kapattığı öfkeyle. Ya da sana der ki sen yaptın seçimini, isteyerek gittin, gezdin, eğlendin. Başkasının oldun; büyüsü bozuldu sevdamın. Bak güneşe!Aynı, hiç değişmedi ama sen aynı değilsin. Senin bir anlamın vardı eskiden, çok eskiden.

“Naftalin kokusuydu yayılan senden, sakladığın duyguların açılan bohçasından.”