Kadın

Belki de veremedim istediğini, dedi. Kadının ne istediğini biliyormuşçasına.

Güldü kadın. Biten bir ilişkinin ardından yapılabilecek en iyi şey neyse onu yaptı ve hayır kendini suçlama, sırf o yaşanan güzel anlar için kendinden nefret etmemi sağlama diyerek adamın yanından uzaklaştı.

Evet bitti.

Kadın “Anı Yaşa” diyerek başlamıştı bu ilişkiye. Belki de çok yorulmuştu detay düşünmekten.

O yüzden “Anı yaşamalı” mutlu olmalıydı. Zamanın değerini belki de çok yorulduğu bir ilişki hatırlatmıştı kim bilir. Zaman akıp geçiyordu, bu dünyadaki en önemli şeyin peşinden gitmek istedi: SEVGİ.
Sevgi ama nasıl bir sevgi? Çevresinde hiç mi sevilmiyordu? Bundan mı sevgiye ihtiyaç duyuyor ve onu arıyordu? Kadın bunu çok düşünmüş hatta kendine çok kızmıştı. Zaten sevilen bir insandı. Neden bir erkeğin sevgisine bu kadar ihtiyaç duyuyordu? Düşündü… Düşündü… Cevabını kendine bile vermekten korktu. Sonra da kendini haklarcasına “Kadınım ben, duygusal bir varlığım, sevmek, sevilmek… Bunlar kadını iyi hissettiren şeyler değil mi dedi kendi kendine.”

Kadının hırpalanan duyguları, yaşadıkları bunları söylettiriyordu. Bu da bitmişti. Pek de bir anlam yüklememişti. Üzülmüş müydü? Üzülmemiş miydi? Bunun anlamı yoktu onun için. Sadece gülmüştü. Belki de diğerlerine benzetip geçmişti. Alışmıştı. Sahi alışmak insanın hislerini öldürmüyor muydu? Hisleri mi ölmüştü? Yoksa geçici bir yorgunluk muydu bu?

Bazen en olmadık zamanlarda biri çıkar karşına ve ilacın olur adeta. Yaralarını sararken “O” izlersin pek de bir anlam yüklemeden. Bu da öyle olmuştu. Pekii kadın bundan sonrasında ne yapmalıydı? “Anı mı yaşamalıydı yedek sevgililerle” diye düşünürken anladı ki: Zaman en iyi ilaçtı. Zaman; insana harika duygular yaşatır, kimi zaman da pişmanlıklar… Her aşk da alışkanlığa dönüşürdü zaten. İçinde harika duygular da barındırır, pişmanlıklar da.

Zamana. Aşka. Gerçek sevgiye…

10.7.2014 14:22