Kadının vatanı çocuktur…

Daha çok isteyen, hep isteyen, her şeyi isteyenler, gözlerini kadınların

vatanlarına; çocuklarına dikmişler.

Kendileri için onlar savaşsın; savarken, savılırken ölsün, öldürsün istemişler.

Sıradan bir şeymiş, yok haklıymış şu nedenleymiş, oyunmuş gibi akmış kan,

televizyondan sofralara.

Sanki o hiç doğmamış, annesinin memesine sarılmamış, hiç aşık olmamış,

coşmamış, hüzünlenmemiş, özlememiş, sanki o zaten hiç yokmuş gibi… Ara

sıra ekmek konup bükülmüş kanlı gazeteler.

Daha çok isteyen, hep isteyen, her şeyi isteyenlerin istedikleri olsun diye; öldü-

rülecekler, daha önce yüzünü görmedikleri, sesini duymadıkları tarafından.

Oğlu öldürülmüş bir annenin artık vatanı yoktur.

Bir annenin, arada kaynatılmış, yarıda kesilmiş, üstü örtülmüş şu sözleri buna

kanıttır: ‘’Kimse göndermesin yavrusunu!’’

Daha çok isteyen, hep isteyen, her şeyi isteyenlerin düzenlerini, temelinden sarsacak bir sözdür bu. Adı, bu nedenle ‘’vatana ihanet’’tir.

Oysa hem de herkes bilir bunu, kadının vatanı çocuktur.

Zeynep Uzunbay - Akköy Dergisi – Sayı:57