Kadınlar her dilde çok konuşur!

Geçen gün, Pendiğin üst taraflarındaki bir müşterimle olan randevuma yetişebilmek için, koşar adımlarla yürümekkteydim... Tam o sırada, bir diyalog ilişti gözüme. Suriyeli olduklarını tahmin ettiğim bir kadınla bir adam, salaş bir yerde, ahşap bir masanın iki yanına oturmuş; konuşuyordu... Daha doğrusu, kadın monolog halindeydi... Elleriyle, kollarıyla, bedeniyle, jest ve mimikleriyle, olanca coşkusuyla derdini anlatıyordu adama... Adamın haleti ruhiyesini zerrece fark edemeden...

Adam, teslim bayrağını çoktan çekmişti göndere. Yanlara doğru sallanmakta olan kolları, her an masanın üzerine yığılacakmış izlenimi veriyordu garibime. Adam, bırakın karşısındakini dinlemeyi, orada olmaktan da, bu iletişime girmekten de bezmişti. Baygınlık geçirmesi an meselesiydi adeta. Karşısında şakıyan, uğuldayan, cazırdıyan, gidip gidip gelen, sayısız tonlamaya bürünen sesler bitsin diye; son duasını etmekteydi belki de...

Kadın kim bilir ne zaman başlamıştı söylenmeye?.. Ve adam, ne vakit terk etmişti dinlemeyi?..

Etrafıma şöyle bir göz attığımda, duygusal ilişkilerimizde en çok şikayet edilen konulara kafa yorduğumda; iki cinsin iki şikayeti geliyor önüme: " Ama bu adam beni hiç dinlemiyor ki! " " Ama bu kadın hiç susmuyor ki! "

Bu konudaki fikrimi bir yana bırakıp, yazımızın konusu olan görüntüye yeniden dönünce... Tek bir cümle döküldü dudaklarımdan: Kadınlar her dilde çok konuşur! Hem de Hangi milletten oldukları farketmeksizin...