Kadınlar olmadan Barış olamaz

Anaların gözyaşları barışı destekleyen herkesin cümlelerinde yer almadı mı?

 

Peki bu analar nerede?

 

Akil insanlar açıklanmadan da söylemiştim “Heyette ne kadar çok kadın o kadar çok akillerin sürece katkısı” diye.  Fakat ne yazık ki cinsiyet ayrımcılığını burada da gördük. Sayı yetersiz ve olması gereken kadınlar yok. Barışla ilgili çalışmalarından, hümanist yaklaşımından haberdar olmadığım kadınlar akillerde. Tamam, benim eksiğimdir göremedim diyorum ama ne yazık ki şu anda da göremiyorum ciddi bir katkı. Akil insanlar heyetlerindeki çoğu kadın üzgünüm ama bence sınıfta kalıyor. (Kezban Hatemi kesinlikle cümlelerimin dışındadır her heyette bir Kezban Hanım olsaydı ooo uçardık)

 

Neyse sonuç olarak sorunum akillerin eksikliklerini ortaya koymak falan değil barışa kadın desteğini anlatmak. Yıllarca şiddet ekseni etrafında yaşamış kadınları hatırlamak. Bu eksende ya doğrudan kendisi etkilenen ya da evladının acısıyla dolaylı etkilenen kadınları anmak. Peki bu kadınlar ne istemişlerdi?  Sadece barış…

 

Süreç 2013’de başladı ama onlar 2009 yılının Mayıs ayında bir araya geldiler barış için. Erkek egemenliğine ve savaşa karşı sürdürülen mücadelede var olan bu kadınlar barış talebini bütün ülkede yükseltmek ve barışın yolunu açmak için sokakları, evleri, okulları, işyerlerini barış noktaları haline getirmeye çalıştı. Barış için mücadele eden arkadaşlarının bazılarını bazı zamanlar gözaltına bile teslim ettiler. Hem de gözaltında cinsel tacizlerin yaşandığı bu ülkede. Ama pes etmediler.  Türkiyeli tüm kadınlar olarak birbirlerine ulaşmak, seslerini çoğaltmak için yollarına devam ettiler. Çünkü biliyorlardı barışın da ancak “kadın sözünün” etkin olmasıyla mümkün olabileceğini. Bahsettiğim grubun adı “Barış İçin Kadın Girişimi”

 

Onlar kendilerini anlatsın sizde bir zahmet ayakta alkışlayın ..

 

“Bizler kadınlara karşı savaşın silahlı - silahsız/ordulu-ordusuz olarak bütün şiddetiyle sürmekte olduğunu düşünüyoruz. Günlük hayatta sevgi, şefkat, annelik, evlilik bağlarını içine alan düşünce ve inanışlar bu şiddetin üstünü örtüyor. Çatışma alanlarında kadınlara yönelen şiddet, barışta meşru addedilen bu şiddet sayesinde mümkün olabiliyor. Bizler savaş ve savaştan rant ve çıkar sağlayanların bizleri inandırmak istediği gibi ‘Kürt sorununun’ çözümsüz olduğunu düşünmüyoruz. Kimsenin düşüncelerinden, inançlarından, kimliğinden, cinsel yöneliminden dolayı ayrımcılığa ve şiddete maruz kalmayacağı, barış içinde bir yaşam mümkün. Barışın bize hediye edilmeyeceğini, bunun için mücadele etmemiz gerektiğini biliyoruz. Barış için ısrar ediyoruz. Biz kadınlar yeryüzünün bütün canlıları için yaşanabilir bir dünya istiyoruz. Kadınlar olmadan barış olmaz. “