Kadınların güvenliği

Belki klişe bir cümle olacak ama! Kendimi bildim bileli yazıyorum. Sait Faik'in dediği gibi "yazmaz isem ölebilirim".

Yıllar yılı şunu gözlemledim kendimde ki: Yazarken, konuşurkenden daha özgürüm. Yeterki, ilk sözcüğü yazmaya başla. Ankara İsmail Erez İlkokulu'nda okurken, Atamınız "Yeşil görmeyen gözler renk zevkinden mahrumdur, burasını öyle ağaçlandıralım ki, kör bir insan dahi yeşillikler arasında olduğunu farketsin" özdeyişi üzerine kompozisyon yazmıştım. Yazarken de ilk okul öğretmenimin ister yaz ister yazma dediği, kürsü önünde gözlerine bakma çabam hala tazedir anılarımda. İstedim ve katıldım. İç Anadolu Bölgesi birincisi olmuştum. Dünyalar benimdi. Yıllar sonra üniversitemde (ki ilerde bu anılarıma da değineceğim) aynı odada, benim üst sınıfımda okuyan bir arkadaşımın aynı kompozisyon yarışmasında orta okullar arası birincilik aldığını öğrendiğimde daha da mutlu olmuştum.

Zaten ne geldi ise başıma yazmaktan geldi. İyi si de kötüsü de! (İlerde ilani aşklarımı, komşuları, bitirişler ve başlangıçların yazılarından bahsedeceğim).

Bugünkü konum: Kadınların güvenliği.

Büyük şehirde yaşayan her insanın birincil sorunudur güvenlik. Hele yalnız yaşayan bir kadınsanız, her şeyi düşünmek zorundasınızdır. Vaktinde evinize gelir, gece dışarı çıkmaz, her türlü komşu ile samimi olunmaz, sağlam bir kapınız, hapishaneyi andıran demir parmaklıklı pencereleriniz, ev telefonununz, cep telefonunuz, imkanlar ölçüsünde arabanızın olması gerekir. Tabi bu yaşantıyı kurmak için de aklı selim bir ailenizin olması!

Yalnız yaşamak hakkı elde edebilmek için öncelikle başka bir şehire taşınmalısınız. Çünkü, aynı şehirde oturup ayrı ev açmanız aileniz açısından hiç iyi bir durum değildir. Ekonomik sıkıntıları öne sürerler , "hollolur" dersiniz, güvenliği öne sürerler. oysa başka bir şehirde , üstelik etrafta akraba da yokken yalnız yaşamanıza bir şey demezler. Başınıza gelebilecek her türlü olay aynı şehirde meydana gelir. Başka bir şehirde iken sizi takip eden olmaz, kapınıza gelen olmaz, güvenliğiniz oradaki kariyerinizden daha önemsiz hale gelir.

Fakat aynı şehirde neden bu ailenizin gururuna dokunur. Olmaz oyle sey diyen babalar, uygun bulmuyorum diyen agabeyler, yada konu komsunun soylediklerinden çekinen anneler vardır. Son zamanlarda doğup buyuduğumuz sehirden uzaklaşmak, çok bir şeyin farketmediği maaş farkları için şehir değiştiren arkadaşlarımızın aslında özgürlükleri için kaçtıklarını ailelerin kavraması biraz zaman alacak galiba.

Ey aileler, bizler büyüdük! Kendi yaşamlarımız için sizlere ve büyüdügümüz şehirleri özlemek zorunda bırakmayın.