Kafa, aynı kafa: “7.4 yetmedi mi”den “ağlama sırası onlarda”ya....

Doğal yıkımlar, insanları yakınlaştırır, birleştirir, kaynaştırır. Böylesi durumlarda acıyı paylaşma, yardımlaşma bir “erdem”dir, “erdem” olmalıdır.

İnsanlık, başka hangi durumda anlam kazanır?

Gel gör ki, zaman zaman aykırı, aykırı olmakla kalmayan, “zırva” diyeceğimiz “çıkış”lar, insanı insanlığından utandırıyor?

Sorular, soru çengeline diziliyor, biri öne geçiyor:

“İnsan, nasıl da hayvanlaşıyor?”

*****

İnsanın hayvanlaşmasına, Marmara/ Gölcük depreminden sonra tanık olduk.

“Türbana özgürlük” eylemi yapan genç kız/ların taşıdığı pankart:

“7.4 yetmedi mi?”

Başını dini inanç gereği bağladığı düşünülenlerde, o kağıt parçasını onların ellerine tutuşturanlarda “vicdan”, merhamet” var mı?

İnsanlık var mı?

Onlarda “kin” var, “düşmanlık” var, var da var...

Onlarda "kör inanç" var:

Depremi yorumlama biçimi!

Depremde ölenlere “Oh!” deme!

Depremlerde ölenlerin “türban”a karşı çıktıkları Allah tarafından cezalandırıldığını düşünme yozluğu!

*****

Kafa, “düşünme”yi; yürek, “duygu”yu karşılar, anlatır.

Gel gör ki, “7.4 yetmedi mi?” diyende, ne “kafa” var, ne de “yürek”...

Kafa, "taşlaşmış", yürek "nasır" bağlamış olmalı.

Sadece onda, onlarda mı?

Van merkezli, ama asıl yıkımın görüldüğü Erciş’teki depremle ilgili, “sosyal medya”da, kimi “mesaj”lar, azınlığı bağlasa da, insanın kanını donduruyor:

"Ağlama sırası onlarda!"

Denmek istenen ne?

Ölenler, yakınları Kürt; PKK askerlerimizi şehit ediyor, bizi ağlatıyorlar, deprem de onları ağlatıyorlar!

Görülüyor ki,  “7.4 yetmedi mi?”  diyen kafa ile “Ağlama sırası onlarda!” diyen kafa aynı!

İkisinin kökeninde “kör inanç” yatıyor; bir “dincilik”, öteki/ her türlüsüyle, “kafatasçılık”...

Ama her iki kafa da, ölenlerin içinde “dini bütün”lerin, Kürt olmayanların olduğunu düşünmüyor. Öyle bir havaya giriliyor ki, deprem, sanki PKK kamplarını vurmuş!

*****

24 yaşındaki bir aylık İngilize öğretmeni Çorumlu Hakan Akbulut...

Ailesini 1995 yılında Dinar’daki depremde yitiren, Alanyalı bir aileye 7 yaşındayken evlatlık verilen,  Erciş’te oturduğu evin çökmesiyle yaşama veda eden öğretmen Atiye Atman...

Ve başka illerden Van’a, Erciş’te gelen öğretmenler, öğrenciler, memurlar...

Ve yıkılan bir binanın önünde, o binada arkadaşlarının oturduğunu, onlardan bir haber almak için beklediğini söyleyen, hiç oraların diliyle/ aksanıyla konuşmayan, ağlayan bayan öğretmenin arkadaşları...

“Ve”ler o kadar çok ki...

Bu “çok”lar içinde sırıtan iki yüz, bu yüzleri taşıyan kafa/lar:

"7.4 yetmedi mi?"

"Ağlama sırası onlarda!..."

Van'da bir yurttaşın, CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu'na, "Burası Türkiye olsaydı, hemen yardım yağardı." demesine de ne diyelim?

Bütün diyecekleri size bırakalım.

TURGUT ÇELİK/ Mersin