Kafam karışık...

Bu kadar ana, baba, sevgili ağlarken, babalarının cenazelerinde çocuklar asker kıyafeti giyerken acaba ben nankörlük mü ediyorum bilmiyorum...
Bayram tatilinde o en sevdiğim mavi memleketteydim. Marmaris’te.
İlk kez, 3 yıl önce gitmiştim oraya. Çok yakın bir dostumla birlikte. Bir yaz tatili için.
Sonra ne olduğunu bilmiyorum. Her fırsatta hafta sonu bile olsa 11 saatlik yolu aşıp kendimi orda buldum. Hala da buluyorum. Yaz kış demeden.
Kimi zaman gidip deniz ve güneşi yaşıyorum. Kimi zaman da soğuk havasını.
Belki size komik gelecek ama Marmaris’in yazılışındaki her harfe, asfalt olmayan yollarındaki taşlara, trafik ışıklarına, marketine, bakkalına, bütün ağaçlarına, dolmuşlarına, teknelerine, dağına, ormanına, denizine, bulutuna kısaca her zerresine aşığım. Ankara’ya döndüğümde adeta memleket hasreti çeker gibi hissediyorum kendimi. Duygularımı anlatabilmek için sayfalarca yazsam belki yine yetmez.
Havasında suyunda bir tılsım var. Ayak tırnaklarımdan saçımın her teline kadar hissettiğim bir tılsım.
Ankara’dan yıllardır sıkılırdım. Hayalimde başka bir yerde yaşamak vardı. Ama neresiydi…
Yüzü asık biri gibi gelirdi bana bu şehir. Şimdi kahkahalarla gülen birine rastlamış gibiyim.
Hayatımın geri kalanını bu kahkahaların arasında yaşamak istiyorum.
Yerleşmek istiyorum Marmaris’e.
Siz olsaydınız ne düşünürdünüz? Komik bir hayal mi? Yoksa değer mi peşinden koşmaya. Hem de otuzundayken. Hem de maddi imkânlar kısıtlıyken… Bilemiyorum.
Nasıl iş bulunur orda? Nasıl çalışılır bilmiyorum? Bir akıl verin bana. Sizce ne yapılır?
Yoksa…
Gerçekten nankör müyüm…