Kafamızdaki doğrular ve soru işaretleri

Geçende msn' ime gönderilen bir yazıyı sizlerle paylaşmak istiyorum. Sanırım duyanınız veya okuyanınız vardır. Baba ve oğul bir gün balığa çıkmışlar, oltalarını atmışlar denize beklemeye koyulmuşlar. Bir zaman sonra çocuğun oltasına bir balık takılmış. Çocuk heyecanla oltasına sarılıp çekmeye başlamış. Gözlerine inanamamış, kocaman bir balıkmış çünkü. Gözlerindeki zafer ışıltıları ile babasına bakmış. Baba kolundaki saate bakmış, bu balığın avlanma yasağının bitmesine bir saat var demiş oğluna ve onu salıvermelisin. Çocuk üzüntü ile babasına bakmış; bir daha böyle büyük bir balık yakalayamayabilirim, lütfen baba demiş. Baba oğluna hayır oğlum doğruyu yapmanı istiyorum, bırak balığı gitsin. Çocuk üzüntü ile bir etrafına birde babasına bakmış ve demiş ki ama baba kimse görmüyor ki, baba oğluna, doğru hareketleri birileri görüyor diye yapmamalıyız şimdi denize bırak balığı demiş. Çocuk üzgün bir şekilde babasının sözüne itaat etmiş. Ve gerçekten de ömrü boyunca öyle iri bir balık bir daha asla yakalayamamış, ama yaptığı her işin doğrusunu yapmaya çalışmış. 

Ben okuduğumda çok etkilendim. Gerçekten doğru olanı birilerinin gözü üzerimizdeyken yapmanın meziyet olmadığını öğrendim. Tabiri caizse doğru bir tanedir. İkinci bir doğru yoktur. Hayatımızda doğruları başkaları için değil, doğru olduğunu benimsiyorsak yapmalıyız. Kimse görmüyor diye yanlışlarımıza devam ettiğimiz sürece insanlığımızdan kaybederiz.
Bunu niye sizlerle paylaştım biliyor musunuz? Geçenlerde aldığım bir yorum üzerine, sayın okur diyordu ki; annesi düşünmemiş mademki sen doğru ve dürüst birisin o zaman sen düşün. Ben de diyorum ki sayın okura: benim insan olduğum kadar mevzu bahis konusu olan kişi de insandı ve anneydi. Yeni türeyen bir toplum değiliz ki AA! ben bu hareketimin yanlış olduğunu bilmiyordum desin. Eğer hala içimizdeki doğruluğun sesine kulak vermeden yanlışlara devam ediyorsak eleştiri oklarına da maruz kalırız.
Gönül gözünüz ve kulağınızın iyi ve doğruyu görmesi dileklerimle saygılar.