Kafası kurşun gibi ağır

Dibe döne döne yıldırım gibi inen, başı boş ruhların sultanı, susak kafalı bir ayrık otuna soru sordum; "başın mı döndü, gözün mü döndü" diye.

Alaca maskesinin altında gördüm morarmış yüzünü. Susuzdu, yorgundu, kavrulmuştu yadırgadığım çöllerde.

Aldım evimize getirdim. Aç gözlü bir özlemle kokladı evimizi. İç çekişlerinde duyamadığım üzüntüsünde kendisi çalıp kendisi oynadı.

Dost özlemi kişiyi ele verir. Dostun önünde çıplak durmak dostluğun şerefidir, dostun önünde örtünürsen "şeytan görsün yüzünü" diyen dosttan öğrenirsin öğreneceğini.

Dosta ondan yana geçmeden yaklaşabilmelisin. Dostun sende sevdiği, keskin bir göz, güzel bir söz, sert kabuğunda kırılan bir diş, yalnızlığına ilaç, inancında kırılamayan bir zincir olmalısın ki çözemesinler bu dostluğu.

Sadece sevgi yetmez dostluğa, sevgiden doğar arkadaşlık, ko dostluk olsun.

Ağır ayaklarıyla kendi yolunda yürüyemeyeni adımından tanırım. Güzel gülmeyi biliyorsanız kıskanmayın başımdaki tacımı, kıskanıyorsanız bilinki bana zarar veremezsiniz. Yüreğim yeğni...gül gülüşlü dostlarımla kutsadık herbirimiz, herbirimizi sevgiyle.

Kafası Kurşun Gibi Ağır
Sevmediğini biliyorum, böyle diyor gözler.
Öldürdüğün sevgiyle barışman yetmez, üzüntün sevgin olsun.
Haklı çıkarsan sağ kalırsın.
Yargıcın acıysa tez gelen ölümde kurtuluş yoktur.
Kurşun gibi ağır kafanı bir sallayabilsen yükü düşecek üzerinden.
Kim bu kafayı sallayacak.
Zavallı gövdenin çektikleri kafan yüzünden.
Gel gör ki düşünce başka, eylem başka başka.
Zavallı gövdesindeki can kendisine göre yorumladı ölümü;
Bıçak mutluluğuna duyulan hırs.
Evet... delilik de gerçek.
Ya bağlılık, ya doğruluk denseydi keşke.
Ben nehir kıyısına bir korkuluğum, tutunan tutunsun.
Ama asla koltuk değneği değilim.....