Kafes kuşları

Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde kalbur saman içinde bir kuş varmış. Kuş her zaman acıkırmış. Karnını ne zaman tıka basa doldursa sanki, karnında bir kurt varmış gibi, midesindeki yiyecekleri tüketir, kuşu aç bırakırmış.

Kuş bir gün arkadaşları ile yiyecek bulmak için havalanmışlar. Hedefleri ilerideki bir marketmiş. O markete her sabah belli, bir saatte ekmek gelirmiş. Market sahibi ekmek kasalarının dibine dökülen kırıntıları yine duvarın yanına dökmüş. Geri çekilip markete girmiş.

Market sahibi kuşların gelmesini içerideki camın arkasından seyre koyulmuş. Kuşlar öyle acıkmışlar ki çevrelerini kontrol etmeden, kedi mi var, köpek mi var demeden kırıntıların başına üşüşmüş. Acıkan kuş da hızlı hızlı kırıntıları midesine indirmeye başlamış. Başlaması ile beraber duyduğu bir ses dikkatini çekmiş. Market sabini görmüş.

Elinde bir şey tutuyormuş. Kuş çok meraklanmış. O şeyi öğrenmek için arkadaşlarına “Siz karnınızı doyura durun. Ben sizin için biraz nöbet tutayım. Kedi filan gelirse sizi uyarırım.” Demiş.

Demiş ama birazda merakını giderecekmiş. Acıkan kuş hemen market kapısının yanına konmuş. Market sahibinin elindekinin bir çikolata olduğunu görmüş. O an acıkan kuş yerden bir havalanıp yere bir konuyormuş. Bu böyle birkaç defa tekrarlanmış.

Kuşun arkadaşları merak içinde ona bakmaya başlamışlar. ‘Buna ne oluyor. Böyle garip hareketleri niye yapıyor’ diye söylenmişler.

Acıkan kuş “Kedi geliyor.” Diye arkadaşlarını uyarmış. Bütün kuşlar hemen havalanıp çevredeki bir ağaca konmuş. Arkadaşları acıkan kuşa hesap sormaya başlamışlar.

“Bizi uyardın. Kedi filan yok. Hem neydi öyle marketin önünde, bir havalanıp bir yere konuyordun?”

Acıkan kuş derin bir nefes almış, anlatmaya başlamış. “Arkadaşlar kedi yoktu, haklısınız. Ama yediğiniz ekmek kırıntıları para ile satılıyormuş. Biliyorsunuz, kuşların parası olmaz. Ben market sahibinin niyetini okudum. Bunu da yerden havalanıp yere konarak, market sahibinin dikkatini dağıtarak yaptım. Market sahibinin gözlerinden parayı ne kadar çok sevdiğini anladım. Böyle biri bizim yiyeceğimiz kırıntıları bile para ile satar. Ve şimdi benim niye her zaman, karnımı doyurduğum halde yine acıktığımı buldum. Ben karnımı bedava doyuruyorum. Yediklerime karşı para vermiyorum. Market sahibinin kötü düşünceleri beni bu hastalığa çarptı.   Şimdi her şeyi biliyorum. Ve midem rahat. Yarın sizde bu hastalığa yakalanabilirsiniz. O yüzden size bir teklifte bulunacağım. Yakınlarda bir dükkan var. Dükkancı kuş kafesi satıyor. Oraya gidip kuş kafesinin birinin içine gireceğim. Bizi satın alacak insan hem bizi doyuracak, hem hastalanırsak bizi tedavi ettirecek.”

Ağaçtaki bütün kuşlar buna sevinmiş. Acıkan kuşla beraber, kuş kafesi satan dükkana doğru havalanmışlar.

Tuna M Yaşar