Kafesteki padişah

“Bir safa bahşedelim, gel, şu dil-i naşada

Gidelim, servürevanım, yürü Sadabad’ a

Gülelim, oynıyalım, kam alalım dünyadan,

Ma- i tesnim içelim, çeşme- i nev peydadan”

Bir hayal âleminin tanımlamalarıdır yukarıdaki dizeler. Ama bu hayal âlemi 1730 yılının 13 Temmuzunda yerini korku, şiddet ve kanlı bir ayaklanmaya bırakır. Bu tarih, 1143 Hicri 26 Sefer’ e denk düşer. Bildik bir olay yine tekrar eder, Patrona Halil İsyanı Osmanlı İmparatorluğunun bağrında yeni bir yara açar. Devletin ileri gelenleri, boyunlarına yağlı imlik geçirilip öldürülür. Cesetleri asilere sunulur. Üçüncü Ahmed yerine Birinci Sultan Murat, kafesten çıkarılarak tahta oturtulur.

Albert Vandal şöyle diyor bir yazısında:”...Osmanlı isyanlarının kanlı geçit resmi, Padişahların tahtı önünde durur, sayısı bazen birkaç yüz olan kurbanların kanları hırsları dindirir, çapul ve talan başlar, yeni kuvvetler iktidarı ele alır ve eğer kinler ve hırslar dinmemiş, hatta bu duyguya gelecek için korku karışmışsa, padişah da yerinde kalmaz, kafes içinde bekleyen yenisi tahta çıkardı. ” Buradaki kafes kavramını Cemal Kutay, Tarih Sohbetleri-2 adlı kitabının 21. sayfasında şöyle açıklar: Kafes denilen, saray’ ın arkasındaki metruk ve cariyelerle, Bostancılardan gayrı kimselerin uğramadığı karanlık odalarda, tahtı olduğu kadar cellâdın yağlı kemendinin de korku ile senelerce beklendiği kısmını ifade etmektedir.

Tahta çıkan yeni Padişah bir süre katlanmaya çalışır ama İmparatorluğun düştüğü durum çok gücüne gider. Asilerle ister istemez iyi geçinmek zorunda olduğunu bilir Padişah, bir fırsatını bulunca, kendine sadık Yeniçeri erleri ve başka sadık adamları ile asileri tek, tek yok eder ve İmparatorluğu yeniden ayağa kaldırır.

Yakılan ve yıkılan İstanbul yeniden imar olunur.
Bu yazımda biraz eskilerden söz edeyim istedim. Sakın günümüz' e atıfta bulunduğumu sanmayın.

Öyle bir niyetim hiç olmadı, olamazda!