Kahvaltı ve lokomotif

Kahvaltı ve lokomotif konusu takıldı aklıma, tam da kahvaltıyı hazırlarken bu hafta sonunda…

Gündelik yaşam, sabahın ilk ışıklarıyla başlayıp merhaba der hayata… Uyku mahmurluğunu aşıp da, yatağın davetkar konforundan sıyrılıp, o günün ilk işi olan kahvaltının hazırlanması, güne dair en önemli gayrettir bana göre… Hayata karışmak adına en çok enerjiyi isteyen, o günü yönlendiren, uyku eylemini bitirip güne hareket kazandıran ve günü başlatandır.

Hafta sonunda, birisi kalkıp kahvaltıyı hazırlayıp, hayatın akıp gittiğine aldırmadan günün yarısını gaflet uykusunda geçirenleri hayatın içine çekmese, o gün belki de öylesine boşa geçecektir, yaşanamamış günler hanesine işlenecek kadar. Demek ki, uykuya son verip, bir gayret kahvaltı hazırlayan insanın, yaşamı hakkıyla yaşamak gibi bir derdi var, ya da günü kendiliğinden akıp gitmesine izin vermeyecek kadar değerli görmek gibi…

İçinde durulan ve yaşanan hayatı trene benzetecek olursak, kahvaltıyı hazırlayıp, günü başlatanı da o hayatın lokomotifi saymalıyız o zaman. O yaşamı harekete geçiren, enerji veren, yön veren, hızını ayarlayan olarak…

Bu güne kadar hiç böyle düşünmemiştim kahvaltı konusunu. Güne enerjiyle uyanan birisi olarak, son derece sıradan ve hiç de özel bir gayret göstermeden gayet normal bir eylemdi bana göre, kahvaltı hazırlamak için mutfağa geçmek. Taaa ki bu hafta sonunda, bu kadar zor bir haftanın ardından, yoğun bir hafta sonuna uyandığımda, kahvaltı hazırlayıp, günü başlatan olmak için özel bir çaba sarf etmek zorunda hissedene kadar kendimi…

Meğer ne çok enerji istiyormuş bir kahvaltıyı hazırlamak… Meğer ne çok önemli işlevi varmış hayatın içinde… Meğer, hayatın lokomotifiymiş kahvaltıyı hazırlayan da, benim haberim yokmuş bunca zamandır… Son derece basit ve sıradan olan kahvaltı hazırlamak, yaşanılan hayatın içinde sanılandan çok daha önemli bir işlevmiş, bunu anlıyorum artık… Hayatın içinde, kahvaltıyı hazırlayanın yerini de…