Kalabalık içinde neden yalnızız?

Kiminle konuşsam, kiminle görüşssem hayata karşı bir şikayet sözkonusu. Şikayetlerin en büyüğü de yalnızlığa.

Her gün iş'ten çıkıp huzur bulduğum evime giderken 30 dk kadar yol katediyorum. Alışveriş merkezlerinin, insanların yoğun oldugu yerlerden geçiyorum. Yüzler asık, başlar öne eğilmiş, parıltısı olmayan gözler ve "mutsuzum" diyen sessiz çığlıklar...

Yoğun geçen bir hayatın içinde hep yalnızız. Kendimizi hep mutsuz hissediyoruz. Bu durum kendimizi kendi içimize kilitleyip, dışarıya kapı açmamızı engelliyor. Artık konuşmayan konuşsakta anlamsız cümleler sarf eden, insanlarla vakit geçirmekten sıkılan, sessiz, yalnız ve mutsuz insana dönüşüyoruz.

Ve çareyi sanal alemde bulmaya çalışanlar (ben de dahil)... Sesimiz çıkmadan, canlı görüntü olmadan sadece yazarak kendimizi ifade ederek yalnızlıgımızı gidermeye çalışıyoruz. Gülerken bile gülüşümüzü gülücük ikonlarıyla ifade ediyoruz sessizceeee...

Ya da TV'deki bir diziye takılıp orda yaşanan aşkı, sevgiyi, dostlugu yansıtan karaktere cok baglanıp "işte budur" diyoruz. Ama nasıl; sadece kendimizin duyacagı içimizdeki bize söyluyoruz. Sessizceee...

belki hayatın getirdigi monotonluktan belkide artık büyüklerimizin dediği gibi "hiç bişey eskisi gibi değil" aşkların, insan ilişkilerinin, arkadaşlıkların, dostlukların...

evet hiç bişey eskisi gibi değil. ve sadece ben ve içimdeki ben kalıyoruz. sadece ben benimle konuşuyoruz.

Bu bize kent yaşamının getirdigi acı ama gerçeğin ta kendisi.... KALABALIK İÇİNDE YALNIZIZ