Kalabalıkta çığlık çığlığa ağlayan çocuklar

Atasözleri ne kadar da doğru değil mi? Büyük lokma ye ama büyük söz konuşma demiş büyüklerimiz.

 

Başına gelene kadar başka insanlar için konuşmak, yorum yapmak, akıl vermek ne kadar kolay... Alışveriş merkezi, otobüs, uçak vs. gibi yerlerde çığlık çığlığa ağlayan çocuklardan nefret eder, ailelerini ise kınardım. Çocuklarını nasıl susturamazdı bir anne-baba!

Gel gelelim benim de geçtiğimiz hafta başıma geldi böyle bir olay. 7. ay doktor kontrolümüzde doktorumuz artık yabancılama döneminin başladığını ve Yonca'nın yabancı ortamlarda kendini rahat etmeme durumunun olabileceğini, şaşırmamamız gerektiğini söyledi. Doktorumuza tepkim ilk olarak "Aaaa, olur mu Yonca çok güler yüzlü, hiç öyle şeyler yapmıyor." cümlesiydi. Aynı akşam gerçekleşecek olan 13 yıllık arkadaşım Esra ile Şevket'in düğünü için Fatmacığım ve nişanlısı Serkan bizi alıp otele getirdi, otoparka park etmemizle olay cereyan etti. Serkan'ın sevecen tavırlarına karşılık Yonca'nın tepkisi bir kriz ağlaması şeklindeydi. Kızımı tanıyamadım bir an. Ne yapacağımızı şaşırdık ve bebek arabasındaki Yonca'ya şirinlikler yaparak otele doğru yol aldık. Tüm şirinliklerimize rağmen Yonca kokteyl alanına geldiğimizde hala susmamıştı. Bilimum gezmeleri, dikkat dağıtmaları denedim. Ancak 20-30 dakika sonra susan Yonca'yla düğün salonuna girdiğimizde en fazla iki dakika suskun kaldı. Sonrasında yine çığlıklar, ağlamalar. Mümkün değil çocuğu susturamıyorum. En iyisi gelin-damat salona girmeden dışarı çıkmak dedim. Biraz oyalandıktan sonra içeri girdik, gelin-damadı beraber karşılayıp selamladıktan sonra deminki çığlıkçı bebek sevimli haline geri döndü ve Fatma ile iyi anlaşıp onun kucağında bile oturdu. Düğün fotoğrafçısı fotoğrafını çektiğinde ise hala gözlerinde yaşlar vardı. Bu ekstra huysuzluk haline bir de uyku hali eklenmesin diye geç kalmadan düğünden ayrıldık.

 

Aradan bir hafta geçti ve bugün dışarı çıktığımızda yine aynı haller... Lokmalarımı büyük, laflarımı küçük seçeceğim bundan sonra!