Kalanın posası

Sevdiğiniz birini uzağa gönderdiğinizde, bir aranma hali edinirsiniz. Evden çıkarken hep birşeyler unuttunuz gibi, sokakta yürürken, yapmayı unuttuğunuz birşey var gibi, eve girerken, elinizdekilerden birini bir yerlerde bıraktınız gibi gelir. Tamamlanmaz bu geliş gidiş. Bu geride kalış duygusu nerede işe yarayacak, bilemezsiniz.

Sevdiğiniz birini, bir daha görmemek üzere gönderdiyseniz, yarınınızı yitirirsiniz. Siz aslında, o, mutlaka geleceğim dediğinde de, gelmemek üzere gittiğini bilirsiniz. Veda gününün son olduğunu. Bedeninizin yarısı yokmuş gibi, sekerek, yeni yürüme biçimini bilememenin sarsaklığı ve yoksunluğuyla nereye çarpacağınızı karıştırırsınız. Bir yanınızdaki kocaman boşluk, o kadar doludur ki, en yakınınızda kim varsa, ona toslarsınız. Onu azarlarsınız, onu yaralarsınız, o, anlasın beklersiniz. Ama o kişinin,o günlerde, hangi köprüleri geçtiğini bilemeyince, yeni yaralar açarsınız kendinize ve yeni birine. Üstelik hiç onunla ilgili olmayan bir konuda. Aslında iki kişi arasında olanlar onarılamayınca, suçlanacak nesne arayınca bulunan günah keçileridir, üçüncü kişiler...