Kalbim Ege'de kaldı / Seferihisar

Geçen hafta sımsıcak bir ege kasabasındaydım. İzmir’in, doğal güzelliği bozulmamış, dingin ruh haliyle, rüzgarıyla ve güneşiyle, güzel koylarıyla ve deniziyle, kekik kokan tepeleriyle sakin ve bakir Seferihisar’daydım.  

Büyük şehrimin kaosundan kurtulup birkaç gün egeye sığınmak istedim. Üstelik dostlarımla birlikte olmak fikri de cazip gelince kendimi bir sabah Seferihisar’da buldum. Otobüsten sabah saatlerinde inince bir sıcak dalgası çarptı yüzüme. Güneş tüm haşmetiyle tepemde parlıyordu ve ben iki tarafıma bakarak nereye gideceğimi anlamaya çalışırken, canım arkadaşımı beni beklerken buldum. Bende bir rahatlık bir sevinç.  

Ve bir hafta beni ağırlayan ev sahibimin sıcak konukseverliği eşliğinde güzel ve oldukça sıcak bir tatil geçirdim. Son günlerde de delice esen rüzgarı da bize nefes aldırırken bir yandan da sersemletti.  

Ayak basmadığım yer kalmadı Seferihisar’da. Ne güneş dinledim ne rüzgar. Zaten benim için tatil oturup dinlenmek değildir. Acısını ayaklarım çeker. Ağustos ayı başları olmasına rağmen güneş yakarken ilginç ama deniz soğuktu. Ege’de olup da nasıl güneş ve denizin tadını çıkarmaz ki insan. Ege’nin güneşi yakar, tenleri bronzlaştırır, insanı gevşetir, rahatlatır. Tuhaf bir büyüsü vardır Ege’nin.  

Ve Sığacık. İlçenin sahili ve limanı. Dostlarla sahildeki kafede, türk kahvesi eşliğinde yapılan doyumsuz sohbet ve uzun yürüyüşler, anlatılmaz sadece yaşanır. Ayrıca Akkum plajı. Ekmeksiz koyu. İçindeki kumların tek tek sayıldığı pırıl pırıl bir deniz.  

Sığacık’ta sahildeki Kanuni Sultan Süleyman’ın yaptırmış olduğu Sığacık Kalesi görülmeye değer. Üç kapılı olan bu kalenin bulunduğu mahalle ve sokaklarında eski Osmanlı evleri yer alıyor.  

Surların içindeki eski evlerinin özelliği korunmuş. Kalenin içinde kurulan organik pazar ve kültürel etkinlikler kalenin güzelliğini yaşatıyor. Ancak köy evlerinin çoğu işi ticarete dökmüşler. Her ev ya karınca kararınca kendi el yapımı yiyecekleri satıyor ya da bahçelerini kafe yapmışlar konuk ağırlıyorlar. Ya da yemek satıyorlar. Bunlar daha çok yöreye uygun kendi özel yemekleri. Ve egeye has otlar. Kurutulmuş bitki çayları, zeytinyağları, sabunları, el emeği işlemeler. Yöresel yemeklerinden tatmadan durur muyuz hiç.  

Seferihisar’ın eski yerleşim yeri Teos. Burasını M.Ö. 2000 Yıllarında buraya gelen Giritli’lerin kurduğu biliniyor. 4000 yıllık bir antik kent. İlçenin yerlisi ile konuştuğumda şimdi yaşayan ilçenin 1950 lerde depremden sonra iç taraflarda kurulduğunu öğrendim. Merkez küçük ama yazlıklar merkez dışında çok büyük bir alana yayılmış ve tozlu yokuşlu patika toprak yollarda yürünüyor hala. Yazlık villaların şaşasına rağmen alt yapının olmaması ve hala toprak yollara katlanmaları biraz çelişki. Hele güneşin altında o yokuşlar, gerisini anlayın artık.  

Üstelik Seferihisar bir Cittaslow (sakin şehir) ilan edilmiş. Yerel değerlerine ve doğayı koruyan çevreye saygılı yerleşimlere verilen bir unvan. Bu ünvanı daha önce Kaş için de duymuştum.  

Cittaslow Nedir? 

İtalyanca Citta (şehir) ve İngilizce slow (yavaş) kelimelerinden oluşan Cittaslow, ''yavaş, sakin şehir'' anlamına geliyor. 1986 yılında Amerikan tarzı hızlı yiyecek (fast food) zincirine karşı çıkılarak, İtalya'nın Barolo kentinde ''Yavaş Yiyecek Birliği'' oluşturuldu. 1989'da Paris'te uluslararası boyut alan birliğin, bugün 100'den fazla ülke temsilcisinden oluşan 80 bin üyesi bulunuyor. Yavaş yiyecek kavramından esinlenen ''Yavaş Şehir Hareketi''nin temeliyse 1999 yılında İtalya'nın Chianti bölgesindeki Greve kentinde, 30 kadar yavaş yiyecek kentinin katılımıyla atıldı. Yavaş şehir olabilmek için çevre politikaları, altyapı, kentin dokusunun kalitesi, yerel üretim ve ürünlerin desteklenmesi, konukseverlik gibi kriterler gerekiyor.  

Doğal güzellikleri ve değerleriyle yaşayan bir ilçeydi bana göre Seferihisar. Arkadaşlarıma ve ev sahibime yakın ilgileri için sonsuz teşekkürlerimle.